Groene vlaktes #1

Deze post is gereserveerd voor het paard van de maand.

Damiro
Een windvlaag streek langs hem heen en hij snoof de frisse mengeling van gras en verse regen op. Nu was het droog, maar het wolkendek zag grijs en het gaf een neerslachtige sfeer. Hij hield niet van het weer, het deed hem denken aan de donkere dagen van pijn en verdriet die hij eenzaam had doorstaan. Een vermoeide zucht borrelde op uit zijn keel en in zijn donkerbruine ogen was duidelijk de vermoeidheid te zien, al probeerde hij uit alle macht deze te verbergen. Hij wist dat hij moest gaan slapen wilde hij alerter zijn, maar iedere keer als hij zijn ogen dicht deed en hij in slaap sukkelde, werd hij verwikkeld in de vreselijkste nachtmerries. Herinneringen die hij al jaren uit zijn gedachten probeerden te drukken.

Nyala

De jonge merrie stapte over de vlakte heen. Ze was gegroeid, zowel innerlijk als uiterlijk. Op haar reis hierheen had ze zoveel meegemaakt. Maar niet alleen toen, ook daarvoor speelde een grote hoofdrol in haar leven. Ze is altijd op doorreis; Nyala was gewoon geen typ om stil te zitten. Haar witte benen brachten haar voort over de vlakte heen. Ze zuchtte, het was zo gigantisch groot hier. Zalig als je van ruimte hield, maar gevaarlijk als je even niet oplette. Een zachte hinnik verliet haar keel, een gehinnik dat voor de leider bedoeld was.

Damiro
Zijn hoofd schoot pijlsnel de lucht in bij het horen van een hinnik. Zijn oren draaiden in de richting van het geluid, terwijl hij de klanken probeerde te plaatsen. Het was lastig als er zoveel paarden in de omgeving waren om iedere hinnik te identificeren, maar als leider zijnde raakte je er op getraind. De hinnik klonk hem wel degelijk bekend in de oren, maar hij kon niet direct bepalen bij wie de hinnik hoorde. Al peinzend zette hij zijn gitzwarte, grote lichaam in beweging. Bij iedere, snelle pas die hij zette kon je zijn spieren zien en hij zag er mooi en machtig uit als hij zijn gespierde hals zo uitstrekte. Hij kreeg wel vaker complimenten over zijn uiterlijk, maar zelf was hij daar totaal niet mee bezig. Of hij nu een vermagerde shetlander was of zo'n gracieuze hengst, zijn enige doel was de kudde te beschermen tegen alles dat een bedreiging zou kunnen vormen.

Nyala.

Op haar reizen had ze zoveel paarden ontmoet. Het deed haar goed om die gezichten terug te zien, maar helaas was dat zelden het geval. Hoewel ze niet de sterktste was, had ze een pittig mondje. Ze wist haar woorden altijd wel uit te kiezen, maar helaas was haar laatste reis een reden geweest om voor altijd haar mond te houden. Je zag geen littekens van de buiten kant, maar binnen in haar zater er genoeg. Ze wilde er ook niet aan denken, en Nyala was dankbaar dat haar manen zo lang en dik waren. Zo konden schrammen verborgen worden onder haar hals, een perfecte plek om een litteken achter te laten. Niemand heeft het ooit gezien, waarschijnlijk ook omdat die nog te vers was. In de verte zag ze een grote gedaante aan komen gelopen. Vanaf hier zag ze al dat hij gespierd was, groot en machtig. Nyala wist het zeker, het was de leider. Om het hem gemakkelijk te maken draafde ze aan in zijn richting.

Damiro
Hij zag de gedaante op zich af komen draven, waardoor hij bleef staan en zijn hoofd hoger de lucht in hief. Nu ze dichterbij kwam begon hij de geur te herkennen, de contouren van haar lichaam en de kleuren van haar vacht. Het was een ruim een jaar geleden dat hij haar voor het laatst had gezien, maar hij was er bijna van overtuigd dat ze was wie hij dacht dat ze was. Hij dacht terug aan de eerste dag dat hij haar tegen het lijf was gelopen, letterlijk. Hij had door het bos gezworven vlak na het ongeluk -zoals hij het even zou noemen- en toen hij de hoek om stapte was ze in volle galop tegen hem aan geknald. Hij was toen nog graatmager, eerder een wandelend lijk, waardoor hij door zijn benen was gezakt en nauwelijks overeind was gekomen. Hij glimlachte even in zichzelf bij de gedachte, ook al was het toen alles behalve grappig. Hij was toen een hoop ellende. 'Nyala,' sprak hij zacht, ook al wist hij niet of ze het al kon horen.

Nyala

Verbaasd keek ze op bij het zien van de hengst. Zijn geur was haar bekend, maar zijn uiterlijk was zo compleet anders. Hij was enorm, hij had spieren gekregen was niet meer graatmager. Nyala bleef voor de grote zwarte hengst staan, zwarter dan een maanloze nacht. Even slikte ze onzeker, waarna een glimlach op haar gezicht verscheen. "Damiro," Sprak ze zacht uit, net als hij haar naam ha uitgesproken. Ja, dit was hem zonder enige twijvel. "Wat goed jou weer te zien! Je bent zo..Gewoon, moet je jezelf eens zien! En je hebt een eigen kudde, ik wist dat je het ver ging schoppen," Alsof ze achter elkaar bleef doorpraten snoerde ze haarzelf de mond. Het is dat ze hem kende, anders was ze de stille merrie die genoot van het niet-opvallen.

Damiro
Hij glimlachte, het was een oprechte glimlach, hoewel hij sinds het ongeluk nooit meer zo breed had geglimlacht -laat staan echt gelachen- als vroeger. Hij zette een stap naar voren, die vanwege zijn omvang er groot was, en drukte bij wijze van groet even zijn gitzwarte neus tegen de hare. Hij snoof haar geur dieper op, trok vervolgens zijn hoofd weer terug en bekeek haar even zwijgend. 'Jij ziet er ook goed uit,' antwoordde hij rustig. Hij was Nyala erg dankbaar. In de periode dat hij haar had leren kennen had ze nooit veel vragen gesteld, hem alleen maar gesteund en aangemoedigd om iets te eten. Na een tijd was ze verder getrokken, omdat ze niet stil kon zitten, om het zo te zeggen. Het was bijzonder dat hij na een jaar in de kudde al verkozen was tot leider, maar het was puur om zijn drang de paarden in de kudde te beschermen. Hij had geen ander doel.

Nyala

De aanraking voelde zo enorm vertrouwd. Ze glimlachte en duwde zachtjes terug waarna ze haar neus weer terug trok om hem recht aan te kijken. Haar ogen waren zwart, maar hadden toch een speciale fonkeling. Damiro´s leven was zo erg vooruit gegaan. Ze was blij voor hem, en zag de dankbaarheid in zijn ogen. Toch was haar leven anders verder gegaan, en bij zijn woorden te horen zag je dat gelukkig niet aan haar uiterlijk. Haar hals was bedekt door haar dikke dos manen. “Damiro, ik was bang dat je het niet zo redden alleen. Het spijt me dat ik vertrok..Ik ben gewoon,” Ze wist niet hoe ze haar zin moet afmaken, ze was iemand die verder moest.


Late reactie, sorry.

Damiro
'Ik weet hoe je bent,' antwoordde hij. Zijn donkerbruine ogen stonden vriendelijk, zijn blik vertelde dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen, omdat hij haar begreep. 'Dus je bent hier voor een tijdelijke tussenstop?' vroeg hij. Hij vond het oprecht fijn haar weer te zien en hij hoopte dat ze even kon blijven, zodat ze hem kon vermaken met haar reis verhalen, als ze dat leuk zou vinden. Hij wist dat hij ondertussen wel weer over de kudde moest maken, maar hij was er op geoefend om zijn zintuigen in werking te zetten, ook al deed hij iets anders tegelijk. Hij stond altijd paraat, elke onbekende geur zouden zijn neusgaten onmiddellijk oppikken. Zijn oren vingen elk vreemd geluid op dat er te horen viel, en zijn gedachtes begonnen dan razendsnel te redeneren of het een eventuele dreiging zou zijn voor de witte kudde. Het was een zwarte taak, dag en nacht de kudde beschermen, maar hij deed het graag. Het gaf hem het gevoel dat hij iets nuttigs deed en natuurlijk had het ook een persoonlijke reden, alleen verborg hij deze diep.

Vaughan

Ze bekeek de paarden om haar heen, die net als haar om hun eigen redenen hier naartoe waren gekomen. Het was vreemd om je zo warm en veilig te voelen bij een groep, maar het was er wel. Haar ogen gleden naar Damiro, de grote leider van de al even grote kudde. Hij had niet gesproken over een proeftijd, over ´´jezelf bewijzen´´ of iets anders dergelijks en daar was ze blij om. Daar zou ze waarschijnlijk niet de kracht voor hebben. Ze mistte het om met Glock te praten, met hem te lachen en zijn kleine neus tegen haar vacht aan te voelen, maar ze moest het wel zonder hem stellen. Ze zuchtte en nam een paar happen gras, voordat ze weer naar de omgeving keek.

Nyala

Ze glimlachte terug, het was fijn hem weer te zien. Bij zjin vraag was er even een korte stilte te horen tussen hun in. Nee, ze was van plan te blijven, ze had angst opgelopen, en wilde dat niet nog eens voelen. "Nee Damiro, dit keer ben ik hier om te blijven. En wat een geluk dat ik je dit keer mag dienen. Ik heb je zoveel te vertellen.." Haar eerste woorden sprak ze uit met een lichte trots, waarna de ze de laatste zin zachter uitsprak. Ja, hij mocht het weten, hij was te vertrouwen. Ze wist het uit ervaring, zo lang dat ze bij hem was gebleven. Hun ontmoeting was vreemd geweest, Nyala knalde als een dwaas tegen hem op, en uiteindelijk waren ze goede vrienden geworden. En hij was verder gegaan met leven, waar te hem letterlijk toe moest dwingen. "Je ziet er moe uit..Misschien een idee om eens te gaan rusten?" Ze glimlachte geruststellend naar hem, hij had al zijn energie nodig om de kudde te beschermen, maar dat lukte niet als hij uitgeput was.

One Way
Toen ze de duidelijke grens weer overstaken drukte de haar neus kort in het gras en haalde opgelucht adem. Dit voelde toch wel tien keer beter dan die angst die ze de hele weg gevoeld had. Ze sloot even haar ogen terwijl ze ontspannen verder liep, het veilige gevoel dat Nivor haar gaf was heerlijk in deze onbekende omgeving.

Nivor
Nu ze over de grens waren was ze vrij om te gaan waar ze wilde, want hier was ze veilig. Rustig stapte hij verder aan haar zijde. Hij vroeg zich af of ze bij hem zou blijven of iets anders zou gaan doen. Het maakte hem niet veel uit, maar hij vond het wel gezellig met haar. Ze was een goed gezelschap.

One Way
Ze keek hem even aan. 'Ik weet eigenlijk niets van je...' Fluisterde ze plots zachtjes en glimlachde er maar lief achteraan. 'Behalve je naam dan.' Ze drukte haar oren speels naar voren en sloeg vrolijk met haar staart die ze na dat ze de geur duidelijk rook direct weer naar beneden drukte.

Nivor
Hij glimlachte even kort maar zei verder niet. Hij was niet echt open over zijn verleden, of over hemzelf. Hij vond zichzelf niet boeiend genoeg om er verhalen over vrij te geven. En, hij had het er ook gewoon liever niet over, dat was niet zijn ding. Wel was hij nieuwsgierig naar haar, maar hij kon niet van haar vragen om het wél te vertellen, terwijl hij niets vertelde over zichzelf. 'Er valt niets te weten over mij'. Even glimlachte hij naar haar, maar die verdween ook weer snel.

One Way
Ze keek hem even vaagjes aan. Moest ze dit wel geloven? Misschien was het gewoon beter om niets te weten. Ze slikte, was hij dan toch niet zoals hij zich voordeed? Ze drukte haar neus weer kort in het gras. Over haar verleden praten, ze vond het niet moeilijk, integendeel, ze had een prachtige jeugd gehad. Ze was niet veel paarden tegen gekomen haar laatste jaar waarvan ze wist dat die ook zo'n fijne jeugd gehad hadden. Niet veel paarden in het wild konden als veulen vrolijk spelen. Daarom waren ook veel paarden veel te sirieus op jonge leeftijd, vond ze. 'Niet dat mijn leven er bijzonder was.' Zei ze als afsluitende zin op haar gedachtes, niet dat hij wist waar ze over na dacht, maar het klopte gewoon zo. Ze glimlachde en brieste tevreden.

Nivor
Hij hoopte dat zij wel gelukkig was geweest als veulen, dat kon je van de meeste paarden niet zeggen. 'Tsja, wat is bijzonder..' Er zijn veel dingen die voor de 1 bijzonder zijn, maar voor de ander niets is. Misschien was haar leven vanuit zijn opzicht wel heel interessant en bijzonder, maar vanuit het hare niet. Maar dat kon ook over hem gezegt worden. Rustig gleden zijn ogen over de groene velden die voor hen lagen. Ze waren rustgevend en voedingrijk. Hij kreeg er wel een blij gevoel van.

One Way
Ze sloeg met haar donker bruine staart rustig een paar vliegen weg en keek hem even aan. 'Ik heb een fijne jeugd gehad..' Zei ze glimlachend, 'niet bepaald druk ofzo, laten we het op fijn en rustig houden.' Ze drukte haar oren naar voren en keek even om zich heen, het was zo'n groot gebied dat van de kudde was, en dan had je natuurlijk ook nog alles wat er omheen lag. Ze zou hier heel gelukkig kunnen worden. Ze zuchtte zachtjes.

Nivor
Hij glimlachte. 'Dat is fijn om te horen'. Het is voor geen enkele merrie leuk om een slechte jeugd gehad te hebben. Zelf had hij niet een heel erg fijne jeugd gehad, maar ook geen slechte. In ieder geval zou hij er voor zorgen, dat als hij ooit kinderen kreeg, dat zij de fijnste jeugd zouden hebben die er maar kon bestaan. Tevreden nam hij een hap van en sappige hoge gras.

One Way
Ze glimlachde en begon ook rustig wat te grazen. Hij was aardig, en hij zal vast niet slecht zijn. Sommige paarden willen gewoon niet over hun verleden praten. Voor sommige is het moeilijk. Ze sloot kort haar roestbruine ogen maar opende ze zodra ze een geluid hoorde en hief haar hoofd. Ze keek even rond maar zag of hoorde niets meer en sloot haar ogen weer even.

Nivor
Hij liep een stukje verder en draaide zich om zodat hij wel met zijn gezicht naar haar toe stond. Daar begon hij rustig te grazen. Af en toe wierp hij een blik op haar. Ze was echt een mooie merrie, daar kon hij niet omheen. En haar persoonlijkheid was ook meer dan goed. Hij hief zijn hoofd op en bekeek de hemel terwijl hij rustgevend zijn zwart/gifgroene staart heen en weer zwiepte.

One Way
Ze glimlachde tevreden naar hem toen hij haar even aan keek. Een speelse glimlach verscheen op haar gezicht en ze hefte haar hoofd. Haar roestbruine ogen gleden nogmaals over zijn lichaam en daarna over de groene vlakte, waarvan het gras hoog genoeg stond om met de wind stukjes mee te kunnen waaien.

Nivor
Met zijn blik nogsteeds gericht op de hemel liep hij een aantal pasjes naar voren, zodat hij "onopvallend" dichterbij haar kwam. Een klein grijnsje verscheen op zijn gezicht, waarna hij zijn blik op haar richtte. Hij stond best wel erg dichtbij.

One Way
Ze keek direct voor zich toen hij zo dichtbij kwam staan. Ze glimlachde vrolijk en speels en sloeg met haar staart. Haar oren schoten naar voren en haar ogen begonnen te twinkelen. Haar glimlach bleef afwachtend op haar gezicht staan.