Groene vlaktes #1

Vaughan

Ze hief haar hoofd toen ze langs de hengst stapte en snoof kort. Het was een geluidje dat leek op het ''zie je nu wel'' dat mensen soms konden delen, al wou zij daar niets mee te maken hebben. De heuvels op lopen was nog niet zo makkelijk als het eruit zag merkte ze, want een stel spieren protesteeerde lichtjes. Toch stapte ze dapper omhoog, naar de leider van de kudde, de onverschrokken hengst die nergens voor terugdeinsde, maar nu had liggen trillen als de eerste de beste jongeling. In plaats van te vragen waar hij over had gedroomd en of het wel ging, glimlachte ze kort naar hem en knikte toen naar Reacher. 'Wie is hij? Hij lijkt me niet al te aardig..'

Damiro
Voor een kort moment irriteerde hij zich aan haar vrolijke toon, maar hij was diep van binnen meer dan blij dat ze geen vragen stelde. Zo kon hij zijn gedachten misschien verzetten, door afleiding te zoeken en met haar over andere dingen te praten. Hij keek haar niet aan, maar staarde naar een punt in de verte. Zijn lange, rafelige manen werden opgetild door de wind en het gaf een fijne verkoeling voor zijn dampende hals. 'Reacher. Het is een prima hengst, je moet alleen even door zijn geprikkelde gedrag heen kijken,' antwoordde hij. Zijn stem klonk afwezig, maar het antwoord klonk duidelijk en oprecht. Hij wist dat hij even door deze bui heen moest komen, dat hij zijn verdriet en zijn woede op zichzelf moest wegstoppen in een hokje, zodat hij kon doen waar hij goed in was: de kudde leiden en beschermen.

Vaughan
Ze zou hem tijd gunnen om weer uit de narigheid te ontsnappen en het mooie was, ze hoefde niet eens perse te weten waardoor hij zo abrupt wakker was geworden. Ze had hem gewoon willen helpen met wakker worden, voor het geval dat. Ze nam Damiro op, keek naar de bruine hengst die nu een naam had en schudde haar hoofd, waarbij haar manen tegen haar huid ketste. 'Ik zou niet weten hoe je door zo'n hengt heen moet kijken. Er is gewoon teveel chagerijnige botheid daarvoor.'