Lowlands

Criatura
'Bedankt Scar,' sprak ze zacht met haar tinkelende stem die je zo goed op het verkeerde been kon zetten. Ze keek hem een moment aan, boog toen haar hoofd opnieuw en stapte toen weg. Het veiligste was om natuurlijk bij het rotsengebied te blijven, zeker de eerste periode, maar zo zat ze niet in elkaar. Met opgeheven hoofd liep ze weg bij de rotsen, in de richting van de kudde. Sommige leken te blijven staan, anderen leek het niets te kunnen schelen en stapte aan de kant zodat ze er langs kon. Ze wou het meer hier uitproberen. Er deden verhalen de ronde..

Scar
Hij keek haar nog even na en stapte toen rustig richting de grens. Gewoon om te kijken of er iets te doen was, of of hij ergens nodig was.

Yani.
Yani knikte hem toe, en bekeek toen de grenslijn die tussen hun in stond. De groene grassprieten liepen over tot een verdord en platgestampt gebied. Yani kon het niet laten om voor een even een moment van zwakte te laten zien. Het leven was ingewikkeld, goed en slecht. Ook al koos je slecht, je kon nog altijd met heel je hart van iemand houden. Maar was dat dan niet goed? Yani prutste die gedachte uit haar hoofd en keek opnieuw naar de hengst. En opnieuw keek ze hem recht aan met een scherpe blik. Ze voelde geen angst voor de hengst, maar ze wist dondersgoed dat deze hengst een moordenaar kon zijn. Ook die gedachte liet ze achter haar. Het was hier en nu, en ze moest haarzelf bewijzen. Yani zag zijn blik, verbaasd. “Je hebt gelijk, ik wilde je niet storen met mijn vraag.” Haar ogen klaarde voor enkele seconde op bij het horen van zijn naam. Apart, weer een naam die ze nog nooit had gehoord. “Skeleton dus. Aangenaam, ik zal hier wachten tot de leider tijd heeft,” Ze wist dat het wel even kon duren, het was tenslotte dé leider.

Skeleton
'Je stoort me niet hoor, integendeel zelfs'. Een kleine grijns was op zijn gezicht te vinden. 'Hij is nog wel even bezig denk ik'. Eigenlijk had hij geen idee hoever hij met Criatura was, maar meestal duurde het wel even. Hij wierp weer even een blik op weerskanten van de grens. Hij moest het nogsteeds in de gaten houden.

Yani

Ze kon het niet laten om terug te grijnzen. Heel even maar, en heel kort. Toch was het genoeg om hem duidelijk te maken dat ze hem dankbaar was. Waarvoor eigenlijk? Dat hij haar geen last vond? Haar ogen gleden naar achter toe, net iets voorbij Skeleton kwam een enorme gedaante aangelopen. Paarden namen afstand, en knikte naar hem. Sommige keken even op, en zette een stap achteruit. Dat moest dus de leider zijn, iemand waarbij Yani haar opslag kleiner door voelde. "Is dat hem toevallig?" Ze knikte richting de hengst die de grenslijn een bezoekje kwam brengen. Yani's oren tikje weer naar achter toe uit gewoonte. Het was aan haar aangegroeit, om automatisch een verharde blik op te zetten en haar oren naar achter te draaien. Toch bleven haar blauwe ogen je aanspreken. Waarschijnlijk omdat ze je recht aankeek, vol diepte.

Shakill
De donkere nacht liet de zwarte lucht haar sterren en maan schijnen als nooit te voren. Dit bracht een gurige sweer over de Lowlands. Door de dikke mist die neergedaald was uit de lucht die in de middag en hoop regen had laten vallen, was de grond doorweekt, en had het maanlicht weinig zin. Door deze zware nevel wendde zich een slanke merrie. Ze was grijs met ijzige manen, onzichtbare ogen door het schedel wat over haar hoofd viel, een dikke staart met op de grond donkere benen. Ze was op naar water. Nieuw in het gebied had ze geen enkele idee waar ze heen ging, en de mist maakte het er ook al niet makkelijker op. Ze liet een schelle hinnik horen die over de vlakte weerkaatste met rotsen, bergen en kloven. Woedend stapte ze een aantal keer op de grond wat ook een echo gaf. Gevolgd door nog een hinnik hief ze haar kop. In een snelle draf ging ze weer verder, opweg naar drinken.

Vidar
Een zwarte hengst met parelwitte manen baande een weg door het lange, drassige gras heen dat blijkbaar veel regen had gevangen. Twee lichtblauwe maanogen speurde de omgeving af, opzoek naar een teken van leven - als hier tenminste leven was. - Door de mist was het lastig om te zien of je iemand tegemoet kwam of dat er gevaar op de loer lag en dus was hij op zijn hoede. Elke spier die zich in zijn lichaam bevond was aangespannen en stond klaar om te reageren, wat er ook gebeuren zou. Geritsel doorbrak de akelige stilte die de mist met zich meedroeg, een niet al te grote, spierwitte duif kwam aangevlogen. Nu het eenmaal bij Vidar was aangekomen hief hij zijn hoofd op en hinnikte hij laag, maar vooral heel zacht naar de duif die even voor hem bleef vliegen. Al gauw daarna vloog het ietsjes naar achteren toe en landde de duif op zijn kont, rustig had het daar plaats genomen. De duif was voor hem geen vreemdeling, in tegendeel, het was zijn maatje geworden, toen iedereen hem in de steek liet - of toen hij alle anderen verliet, toen was er altijd nog de duif die hem gezelschap hield. Een zachte wind waaide langs en geirriteerd keek hij achterom, zijn donkere oren diep in zijn nek begravend. De middelgrote maar hele diepe wond die zich op zijn dijbeen bevond prikte nu er een windje langs kwam. Puur rood bloed droop er vanaf, nog altijd was het niet gestild en het bloed droop over zijn hele rechter achterbeen heen, doorvloeiend in het drassige gras. Net nu hij een hinnik los wilde laten - om te kijken of er meer leven was dan alleen hij - viel er een luide, schelle hinnik, duidelijk afkomstig van een merrie. Zijn oren gingen weer terug naar voren toe en hij hief zijn hoofd hoger op, voor zover dat nog kon en hij verloste een luide, overduidelijke hinnik. Zou de merrie terug reageren?

Shakill
Haar dunne, donkere manen vielen over haar hoofd en hals. Zo cirkelde haar blik om haar heen tot ze in een spin sloeg en in cirkels bleef kerren. Ze was radeloos. Dit irriteerde haar zo erg, dat ze woedend op haarzelf werd. Of dit nu uit agressie kwam -of toch uit onzekerheid en angst, kon haar op dit moment niks schelen. Ze raakte zichzelf kwijt als haar orriëntatie weg was, en daar draaide het om. Dit spinde dan ook als een tol door haar kop. Even snel als haar benen konden bewegen, zo snel kwamen de verre gedachte in haar op tot het toppunt. Met een ruk kwam ze tot stilstand wat de modder tegen haar benen opsloeg. ,,Niks aan de hand", begon ze te praten. Daar zal je het hebben, het in-haar-zelf-praat-uur! Dit deed ze in paniek, maar dan ook alleen in paniek. Maar misschien ook niet, maar dat ter zijde. ,,Kalm blijven Sha-", haar stem ging op de rem bij het horen van een andere hinnik. Het was niet de hare, dat was zeker. Nee! Het was die van een hengst, van leven, ze was niet alleen, wat een opluchting! Shakill zuchtte, gevolgd door een hoge hinnik die overging in een bries. Haar kop ging ter gronde, ze snoof. Zijn geur was te ruiken, de achtervolging ging in. Als een stofzuiger ging ze door het gras opzoek naar hoeven -en nogsteeds water-.

Vidar
Nog voordat hij verder kon stappen volgde er alweer een hinnik van de merrie, blijkbaar was ze - net zoals hij - opzoek naar een teken van leven en een kleine grijns sierde zijn felzwarte hoofd waar zich een bijna rechte, witte bles op bevond. Ze had hem gehoord, wellicht geroken en misschien wel zijn bloedspoor gezien. Ergens interesseerde het hem geen ene flikker, gezelschap was misschien fijn maar al die keren dat hij alleen was geweest had hem harder gemaakt en misschien was dit dus niet het perfecte plan. Aangezien de wind hem tegemoet kwam kon hij haar geur niet oppikken en zin om te wachten tot ze misschien naar hem toe zou komen had hij niet. De duif die zich rustig op zijn kont bevond roekoede en de hengst keek om, naar zijn trouwe vriend. Rustig zette hij zijn donkere voorbenen opnieuw in het drassige gras, het geluid dat ontstond leek haast geslup. Net als of iemand uit een rietje dronk terwijl het glas bijna leeg was, Zijn redelijk lange manen waaide op en zijn ultiem lange staart - in vergelijking met zijn manen - werd losgehaald van de grond en zijn achterbenen. De merrie was van verre van niet te bekennen, maar ze zou hem wel vinden. Ze zou hem wel vinden, of hij haar maar echt moeite deed hij er niet voor. Nu hij wist dat hij niet alleen was, was dat voor hem goed genoeg, misschien voor de merrie niet. Terwijl hij verder liet stelde hij zich voor wat hij zou aantreffen, een kille, grote donkere merrie of een lieve, spierwitte princes. Het was een nutteloze gedachte maar het hield hem bezig, de duif op zijn kont kermde rustig allemaal rare geluiden uit waardoor de grijns op zijn gezicht groter werd.

Shakill
Verwoed schudde ze haar kop heen en weer, hij hief omhoog tot hij weer normaal voor haar uit hing. Ze sloeg haar oren naar achteren tot ze in haar zwarte manen geheel verdwenen waren. Een stille bries deed zich op tegen haar borst en voorhoofd. Haar maanpluk danste kort mee op het gure briesje. Shakill brieste opnieuw, alleen nu iets luider. Ze vroeg haarzelf af wat ze aan het doen was. Waarom deed ze dit? Waarom, zou ze in hemelsnaam een hengst achterna zitten voor wat gezelschap en hulp. Die flikkers bedrogen je toch altijd, maakte niet uit waarvoor. En als je niet uitkeek besprongen die mormels je ook nog. Viezerikken. Ze sloeg haar hoofd ter hemel weer ze met haar kraaien ogen door de mist heen leek te kijken. Toch had ze het mis en zag ze niks. Een zacht neus drukte zich plots tegen de haren. Shakill stoog achteruit, ze herkende zijn geur. Het was de hengst. Zijn geur in combinatie met bloed was overduidelijk die van die in het gras. Nu keken haar grijze -bijna blindziende ogen- hem doordringend aan. Een felle blik leek dwars door hem heen te turen. Het viel haar nog mee dat ze niet gelijk begon te schelden. Met har donkere, lange benen trippelde ze iets ongedurig over de grond. Wat dacht hij wel! Waarschijnlijk was het er weer zo eentje die het woord 'sorry' nog nooit in de mond heeft genomen. Misschien ook wel nog nooit gehoord, Shakill was niet in de stemming het goede voorbeeld te geven en haar verontschuldeging te stellen. Nee, hij zou eerst gaan, en anders niet. Het witte schedel wat turbo lijm -nee geinte- wat aangeboren uit haar hoofd gegroeid was, tuinde naar beneden waardoor haar neus nu verticaal ter gronde richtte. Shakill snoof weer. Vervolgens zweeg ze als het graf. Haar gespanne spieren ontspande. Ze maakte zich namelijk niet druk over een aanval. Dat zou immers wel erg laag zijn van een hengst als deze!

Vidar
Terwijl hij zo in gedachten verzonken was had hij de geur van de merrie niet eens opgemerkt, de mist maakte het ook lastig kijken en hij had zijn felle, lichtblauwe maanogen niet echt de kost gegeven. Het gekerm van de witte duif had hij genegeerd maar als hij beter had geluisterd was hij een ontmoeting als deze wellicht voorkomen, de duif wilde hem blijkbaar juist waarschuwen dat er het één en ander zijn kant op kwam. Het verschil dat de duif wel zag wat eraan kwam en hij niet was omdat duiven een veel beter zicht en richtingsgevoel hadden dan paarden en daardoor wees de duif hem vaak ook de weg als hij het zelf niet wist. Een zachte neus raakte de zijne, ietwat ruwe aan. Vaak hadden paarden een uitermate zachte, fluwele neus. In ieder geval de meeste, zijn neus leek daarbij haast wel verteerd, was niet en nooit zo zacht geweest als bij anderen. Het leek wel als of zijn neus met hem door de jaren heen verbitterd was, net zo hard geworden als zijn karakter, emotie's die weggepropt waren en een diep donker zwart hart met een engelachtig wit randje. Zijn hart, net zoals zijn uiterlijk, zijn diepdonkere zwarte kleur en zijn parelwitte manen die - als je ernaar keek - haast wel nep leken, als of er een gloed overheen viel. De spierwitte duif die op zijn kont zat paste dan ook perfect bij het plaatje, als je aan anderen vroeg hoe hij was dan kreeg je vaak een wat vage en incomplete beschrijving. MIsschien was hij een tikkeltje misterieus en vaag maar hij liet wel degelijk een duidelijke indruk achter alleen werd er niet over gesproken, door niemand niet. Nee, bang om zijn naam te noemen, bang om de werkelijkheid onder ogen te zien en te ervaren hoe het was om te lijden. Zijn hard was zuur, versteend nadat een vreselijke ramp had plaats gevonden. Hij was te laat geweest, te laat om het te kunnen verkomen en daarvoor moest hij boeten, boeten voor wat hij niet kon voorkomen. Zafina, het dierbaarste dat hij ooit had gehad had hij verloren, hij had zijn hart en ziel aan haar gegeven en ze had het meegenomen toen ze ten vuren ging, nog altijd was hij bang. Bang voor vuur, de beelden van vroeger kwamen telkens terug op het moment dat hij vuur zag en die probeerde hij weg te stoppen en ondertussen kropte hij alles op, zonder het echt in de gate te hebben.
De merrie voor hem was ongetwijfeld die van daarnet en nu ze vlak voor hem stond bekeken zijn felle lichtblauwe maanogen haar lichaamscontouren en eindigde ze bij haar hoofd, voor zover het een hoofd te noemen was. Het was meer schedel dan vel dat zich op haar hoofd bevond, de meeste paarden zouden een rilling van angst over hun lichaam heen krijgen maar hij keek niet op of om. Als of hij haar niet eens had gezien, natuurlijk zag hij haar maar al te goed maar hij had wel ergere dingen meegemaakt en gezien. Het fijt dat hij tegen haar op was gebotst was niet alleen zijn schuld en natuurlijk bedroeg de merrie de schuld ook, twijfelend of hij zijn mond zou openen begon de duif op zijn kont opnieuw te roekoën. "Het spijt me .. dat ik je niet aan zag komen." In zijn stem kon je verdrinken, een ietwat zwevende toon was erin te vinden maar geen charmante toon, nee. Eerder een verloren ziel die sprak, niet al te hard en niet schel. Een stem die perfect bij hem en zijn uiterlijk paste, die eigen aan hem was en die fijn was om aan te horen. In vergelijking met de merrie was hij uitermate kalm en in die kalmheid wachtte hij haar reactie af.

Shakill
Ze voelde hoe haar donkere manen opnieuw over haar voorhoofd verschoven. De opnieuw zachtte bries ging hen voorbij, haar staart zweef dan ook mee op de stroom waar uiteindelijk weer een stop aan kwam. Haar manen en staart hingen nu weer langs haar slanke lichaam. Haar tamelijk dikke staart viel tussen haar achterbenen. Met het uiteinde van de zwarte haren kwam ze tot op haar knieën, langer was deze niet, langer was hij ook nooit geweest. Korter wel, als klein veulen. Shakill kon zich nog goed herinneren dat ze als jong zo'n dikke staart had dat de horen paal overeind stonden om allemaal in de wortel te passen. Een lach wist ze te onderdrukken met een volgende bries. Haar linker, witte oor bewoog zich naar voren. In tegendeel tot de rechter, zwarte. Deze bleef verstopt tussen de sluike manen. Haar zilvere ogen bleven ondertussen op de hengst gericht. Hij had nog geen woord gesproken wat hij onderhand heerlijk begon te irriteren. Hij was blijkbaar te las om de start te maken. Wat een lafaard. Net als al die andere die die kleintjes konden kleineren, stiekem, zodat de sterken het niet zagen. Schoppen, bijten,schelden, pijnlijke punten raken -lichamelijk, maar ook geestelijk, zo kon ze nog wel even doorgaan. Hij gedachte was omgeslagen. Wat net nog een lach bracht, was nu omgekeerd. Ze voelde zich voor kort heel slecht. Het leek bijna op zelfmedelij. Maar dat kwam niet voor in de gedachte. Nee, ze dreef verder over het pesten, over de hengstveulens die degene die anders waren, moesten hebben. Shakill sloeg haar hoektanden die scherp en puntig waren, over haar onderlip. Ze was bijna instaat te grommen. Maar dan verbreekt een verloren stem de stilte. Shakill keek de hengst weer controlerend, streng en doordringend aan. Hij was blijkbaar toch nog ergens een echte vent! Shakill vertrok hierop geen spier. Haar blik bleef hetzelfde, en haar tanden bleven waar ze waren. Haar roan kleurige vacht gloeide op bij een opening in de mist. Haar manen, schedel en ogen deden hier even hard mee. Pas bij maanlicht kon je opmerken dat haar ogen echt zilver waren. Niet grijs, niet wit en zeker niet lichtblauw! Pas toen gaf ze een beweging. Haar oor die zich steeds bleef verstoppen,kwam uit zijn holletje gekropen. ,,Interresseerd niet", sprak ze haastig en streng, haar schelle en hoge stem had iets scheeuwerigs. Het was geen fijne stem om naar te luisteren, in tegendeel! Toch kon je ergens iets zuivers horen in haar onderstem, net of ze het wilde verbergen. ,,We zaten beide fout".

Skeleton
Hij volgte haar blik toen ze dat zei waardoor het eindigde op het grote lichaam van Scar. 'Ja dat is hem'. Hij deed een stapje weg van haar en maakte een lichte buiging naar Scar. Hij deed dit niet altijd, omdat Scar vond dat het niet nodig was, maar respect tonen was nog altijd een belangrijk ding. 'Succes'. Na een paar stappen gezet te hebben verdween hij.

Scar
Zijn blik was gericht op Skeleton en een onbekende merrie. Waarschijnlijk nog een merrie die zich bij de kudde wilde voegen. Dat was meestal het geval als een paard bij Skeleton stond. Toen hij op een goede afstand stond knikte hij naar Skeleton en daarna naar haar. Het feit dat Skeleton hen alleen liet moest dus betekenen dat ze bij de kudde wilde.

Yani

Ze hoorde de woorden van Skeleton, en even was er een kleine glimlach opgedoemd. Het duister maakte haar geheimzinnig, de maan liet haar zwarte vacht weerkaatsen en haar ogen kregen een aparte uitstraling. Alsof ze opeend diepblauw werden nu de maan zijn stralen los liet op haar ogen. Ze keek naar Scar, maakte een korte eerbiedige buiging en kwam weer overeind. "Ik weet veel van je," Sprak ze plots zacht uit terwijl ze de grote hengst aankeek. "Scar, de leider van deze kudde. Ze praten in de verste uithoeken van deze wereld nog over je," Vulde ze er achteraan. De hengst was bekend, even als Damiro en alle andere grote leiders. Of was dat het niet, kon ze gewoon letterlijk recht in je ziel kijken? "Ik zal meteen bij het belangrijkste komen, ik ben Yani,"

Vidar
De stem van de merrie was niet fijn om naar te luisteren, dat was hem meteen al opgevallen en daarom luisterde hij eigenlijk ook maar half. Haar woorden kwamen aan maar haar stem of hoe ze de woorden uit had gesproken, die klank verging of daar luisterde hij vrijwel niet naar. Niet uit onbeleefdheid maar om zichzelf haar stem te besparen ook al was hij minder irritant geworden naarmate ze aan het praten was en bovendien zou ze toch niet doorhebben dat hij haar stem voorbij liet waaien. Haar woorden waren juist geweest, ze hadden beiden fout gezeten maar iets fouts was er niet echt aan aangezien er niemand écht last van had. Ze waren tegen elkaar opgebotst en de mist was een logische verklaren, intussen was de duif die naar zijn schoft toe was gekropen net zo kalm als hem geworden en het enige wat hij deed was net zoals Vidar, kijken naar de merrie voor hem die nog een vreemde voor hun beiden was. Namen deden hem niet zo veel en dus vroeg hij er zelf vaak ook niet naar, er waren paarden die daar heel anders over dachten en die vonden dat een naam alles met zich meedroeg. Natuurlijk had een naam vaak een betekenis of iets anders maar aangezien hij zijn eigen naam niet vaak en ook niet graag uitsprak vroeg hij zelf ook niet naar namen van anderen, er waren paarden die het fijn vonden en die het iirritant vonden. Net als of hij geen tong had, natuurlijk had hij er wel eentje en kon hij aardig gebekt zijn maar er waren momenten dat zijn tong op de verkeerde plaats lag. En bovendien hoefde hij niet iedereen iets toe te zeggen, zin had hij er ook niet altijd in. Naarmate de mist om hun heen verdween, naarmate hij haar beter kon bekijken. Ze had een apart uiterlijk, iets dat je niet vaak zag - net zoals zijn witte manen die afstaken bij zijn hels donkere vacht. - De maan die in zijn manen verwerkt zat, en nu net nu de maan boven in de hoge hemel stond lichtte zijn manen ietsjes op. Een gloed viel er overheen en zijn felle, lichtblauwe ogen verkleurde kort, misschien ging het te snel om te kunnen zien. Knipperen met je ogen kon al te veel zijn, de duif helderde net zoals zijn manen ook op. Misschien had de merrie het gemist, ergens hoopte hij op het laatste, dan zouden er ook geen vragen komen. Vragen die hij niet of liever niet kon beantwoorden, het was beter dat ze hem niet kende en dus zweeg hij.

Shakill
Ze vond dat de hengst erg mysterieus over zichzelf deed. Shakill wist niet waarom, misschien omdat hij niks zei. Ja, dat zou het zijn. Zijn uiterlijk bracht namelijk zoveel vragen met zich mee, ze wilde weten waar zijn witte manen en staart vandaan kwamen, waarom hij een duif met zich mee droeg, waarom hij maanogen had, van wie hij ze had, waarom hij een bloedspoor achterliet, waar zijn wond zat? Shakill schudde haar kop. Nee, het was niet zozeer omdat hij iets over zichzelf zei, nee, het viel haar vooral op dat hij niet over haar schedel begon. Het was iets waar veel paarden nieuwschierig naar waren. Vaak wilde ze weten hoe het daar terecht was gekomen, of ze het altijd al had? Andere zouden haar er om uitlachen of om pesten. Maar hij, hij zei helemaal niks. Dat vond ze wel prettig. Shakill gaf wel om de stilte, al mocht het niet te lang duren. Uiteindelijk vond ze het dan ook genoeg en opende ze haar mond. [color=darkblue][,,Je bent verwond"/color], bracht ze recht voor z'n raad. Zo was ze, ze zei waar het voor stond, niet zeuren, gewoon doen, misschien een beetje streng en hard, maar wel eerlijk. Bij haar vragen kon het haar dan ook niet schelen of het paard, in dit geval de hengst, er last van had, of het hem pijn deed of dat het hem tot last was. Ook nu boeide het haar niet. Ze was instaat een eeuwigheid op een antwoord te wachten, al moest ze het opnieuw vragen, ze wilde een antwoord, kostte wat het kost. Shakill snoof nog eens om haar vraag te onderdrukken. Hierbij namen haar vele vragen af. Dit bracht ruimte voor stilte en de hengst. Pas nu nam ze hem geheel in haar op. Ze maanwitte manen, zin gitzwarte vacht en zijn fel blauwe ogen waren ronduit nieuw voor haar. Hij leek bijna magisch. Zijn kleurcombinatie gaf haar de indruk van een betoverd paard wat elk moment zijn vleugels uit kon slaan en een horn uit kon steken. Of misschien dat hij en de duif samen konden voegen. Dat de duif zijn vleugels werden! Haar gedachte sloeg door waardoor een stampende hoef haar terug moest halen. Haar zilvere ogen keken snel naar de grond waar haar gestreepte voorbeen net terug op de grond terug kwam. Haar kille blik verzachte. Het werd nu meer verbazing, verbazing over haarzelf. Shakill was altijd al een vragen-steller, het viel haar alleen zo mee dat ze zich zo goed kon inhouden. Ergens gaf het haar en verontrustend gevoel, maar aan de andere kant...Haar ogen draaide terug naar de hengst waarna ze wachtte op een antwoord.

Alise schreef:

Yani

Ze hoorde de woorden van Skeleton, en even was er een kleine glimlach opgedoemd. Het duister maakte haar geheimzinnig, de maan liet haar zwarte vacht weerkaatsen en haar ogen kregen een aparte uitstraling. Alsof ze opeend diepblauw werden nu de maan zijn stralen los liet op haar ogen. Ze keek naar Scar, maakte een korte eerbiedige buiging en kwam weer overeind. "Ik weet veel van je," Sprak ze plots zacht uit terwijl ze de grote hengst aankeek. "Scar, de leider van deze kudde. Ze praten in de verste uithoeken van deze wereld nog over je," Vulde ze er achteraan. De hengst was bekend, even als Damiro en alle andere grote leiders. Of was dat het niet, kon ze gewoon letterlijk recht in je ziel kijken? "Ik zal meteen bij het belangrijkste komen, ik ben Yani,"

Scar
Hij knikte naar haar. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht bij het horen van haar woorden. Gelukkig was hij nog niet vergeten. De glimlach verdween alweer snel. 'Aangenaam Yani'. Hij wist dat ze bij de kudde wilde, maar hij wilde toch eerst wat meer van haar weten. Het ging de laatste tijd goed met de kudde, steeds meer paarden wilde zich aansluiten. Dat was een goed teken, de kudde zou misschien weer even sterk worden als eerst. Maar daarom moest hij dus zeker weten dat Yani geschikt was voor de kudde, verraders of overlopers konden ze niet gebruiken. 'Wat brengt je precies bij deze kudde?'

Dames, de site gaat even dicht voor wat onderhoud. Ben denk ik over een half uurtje klaar.