Lowlands

Criatura
Haar oren verdwenen terug in haar nek terwijl ze haar ogen losrukte van het punt waar Skeleton verdwenen was en naar de omgeving keek. Het leek alsof ze in de middle of no-where was. Niemand zou haar hier kunnen vinden en niemand uit haar verleden zou denken dat ze de moed had om hierheen te gaan. Maar dit was haar droom, hier lag haar toekomst. Ze voelde het overal in haar lichaam, door het bloed dat haar hart liet kloppen.

Skeleton
Vlakbij de grotten verscheen hij weer, uit het niets leek het wel. Even keek hij om zich heen. Het was weer doods zoals altijd. Ze lagen vast allemaal in een grot te slapen. De zwarte kudde was niet meer zoals het was geweest. Eigenlijk was het toch wel tijd voor nieuwe leden. Terwijl hij richting de grot van Scar liep dacht hij na over Criatura. Voor zover hij haar nu had meegemaakt was ze best geschikt voor de kudde, ookal mocht hij haar niet zo. Misschien zou dat later wel veranderen. In ieder geval zou hij Scar erover inlichten.

Yani.
Stap naar stap, ze bleef doorlopen. Het was weer z’n dag dat Yani haarzelf had gedwongen om door te lopen. Net zo lang, en net zo ver, tot ze haar doel had bereikt. De merrie genaamd Yani wad diepzwart. Nachtzwart, met enkel wat bruine plukken door haar manen heen. Haar ogen waren blauw. Niet helblauw, maar ook niet zwak. Gewoon precies genoeg. Haar manen waren splinter dun, en waaide bij het zachtste briesje wind al meteen sierlijk op. Yani straalde iets uit. Een persoonlijkheid. Fel, direct naar het punt, en onuitputtelijkheid. Ze had doorzettingsvermogen, en dat was een belangrijk iets in een paard. Yani’s benen brachten haar voort over een verdort gebied heen. Zonder dat ze er erg in had stond ze plots voor de grens. Met een diepe zucht hief ze haar hoofd omhoog, en opnieuw zwaaide haar manen sierlijk alle kanten op. Het ergerde haar, maakte haar woest van binnen. Toch wist ze haar gevoel onder controle te houden en draaide ze haar hoofd een tikje bij waarbij haar maantop weer naast haar gezicht viel. Haar blauwe ogen scande het gebied waarna een zacht gehinnik liet horen.

Criatura

Weglopen zou ze nu niet meer, niet nu ze zo dicht bij haar doel was. Waar de hengst ook was gebleven, uiteindelijk zou hij terugkeren, al was het maar om haar terug te sturen. Op dat moment zou ze hem vertellen dat ze niet weg te sturen was. Het donker omsloot haar en de gedachte om hier, precies in het niemandsland voor de grens, te overnachten beviel haar niet. De adrenaline joeg een hartslag lang door haar bloed en toen kalmeerde ze zichzelf weer. Zolang de paarden nog niet wisten wie ze was hoefde ze nog geen angst te kennen. Dat kwam later wel, als ze haar op de proef zouden stellen. Haar oren draaiden een klein stukje naar voren en ze verzette haar voorbeen voor een moment om een zwarte vlieg weg te jagen. Kalmeer Criatura. Het leven komt wel weer.

Skeleton
Na zijn bezoekje aan Scar keert hij weer terug naar de grens. Hij verwachtte Criatura hier braaf wachtend te vinden. En zoals hij verwachtte stond ze er. Dat was in ieder geval wel een goed teken. Aangezien Scar vond dat ze een onderkomen nodig had moest hij haar uitnodigen om in 1 van de grotten te overnachten. Hij zag er eigenlijk al op tegen, want misschien zou ze zichzelf al geaccepteerd voelen. Maar ze was nog verre van dat. Toen hij uiteindelijk vlak voor haar stond bekeek hij haar vluchtig. 'Scar vraagt je niet alleen achter te blijven bij de grens. Dus als je wilt volgen..' Hij draaide zich al om en keek achterom naar haar.

Criatura
Ze kon er niets aan doen, maar toen Skeleton vanuit het niets weer voor haar verscheen joeg een rilling over haar rug. Automatisch schoot haar hartslag omhoog terwijl haar oren diep in haar nek verdwenen. Ze onderdrukte de neiging om haar tanden te ontbloten en besefte zich maar al te goed dat ze zich moest gedragen. Ze deed een enkele pas achteruit, nam de grensomgeving in zich op en stapte er toen overheen. Met lange passen volgde ze de hengst die iets te zelfvoldaan uit zijn ogen keek. Het gebied was onbekend voor haar, waardoor hij in het voordeel was. Dus hield ze haar ogen en oren goed open terwijl ze liepen, klaar om van elk detail gebruik te maken.

Skeleton
Het was wel even lopen naar de grotten. In de verte kon je al een paar donkergrijze rotsen zien. Hij voelde de ogen in zich branden. Hij wíst dat een aantal paarden hen nakeken. Er was altijd oog voor een nieuweling. Ze had ook kans om aangevallen te worden. Dan zou hij haar moeten beschermen en daar zat hij eigenlijk niet zo op te wachten. Er kwam een soort grommend geluid uit zijn mond. Het klonk als een beetje gedreig ter waarschuwing.

Criatura

Talloze rillingen en prikkels gingen door haar lijf, hielden haar alert en zorgden ervoor dat ze wist dat ze bekeken werd. Een kleine, haast onopvallende merrie die voor dit moment de kudde in werd geleid? Ze zouden haar onderschatten, zoals zoveel hadden gedaan. Ze snoof, moest toegeven dat ze misschien wel bang was voor wat er zou komen en voelde zich daardoor sterker worden. Hoe banger ze werd, hoe sterker ze zou zijn. Als ze haar kracht tentoon spreidde was het duidelijk waar ze haar naam vandaan had. 'Wordt er verwacht dat ik ook in de grotten ga slapen?' Haar charmante stem tinkelde door de omgeving, maar de scherpe toon die erin zat moest wel duidelijk maken dat ze meer was dan ze in de eerste instantie leek.

Skeleton
Hij keek niet om naar haar omdat hij derest goed in de gaten moest houden. Er waren namelijk een hoop gekken hier. 'Als je niet dood wilt, dan wel'. Er zat geen enkele emotie in zijn stem. Het intresseerde hem niet veel. Hij moest eerst maar is een lege grot zien te vinden. Velen waren al bezet. En hij hoopte niet voor haar, zo aardig was hij nog wel, dat ze bij 1 van de hengsten moest slapen.

Criatura
Ze snoof en twijfelde voor een moment of ze hier wel door mee moest gaan, maar bedacht zich toen de schade die ze aan kon richten als haar hart maar snel genoeg klopte. Ze was een gevaar voor de samenleving en daarom hoorde ze hier thuis. Bovendien haatte ze het om zo gekleineerd te worden. Alsof zij zich zo makkelijk dood zou laten slaan door dat stelletje onbekende hier. Ze draaide met haar oren en hief haar hoofd. 'Bedankt voor je zorgen, maar ik boon mijn eigen dopjes wel.' Ze hield niet van grotten..

Skeleton
Hij bleef stilstaan. Ze waren nog maar een paar meters van de grotten verwijderd. 'Wat jij wilt.' Hij draaide zich weer om en liep rustig terug naar de grens. Als ze zichzelf kan redden moet ze dat doen. Weer vroeg hij zich af wat Scar met haar zou doen. Maar je wist het bij hem maar nooit.

Criatura
Juist ja. Nu ze een soort van had gezegd dat hij wel weg kon gaan was dat het eerste dat hij deed. Nu moest ze zelf maar uitzoeken wie Scar was. Als ze respect betoonde aan het verkeerde paard kon ze nog wel eens diep in de problemen komen. Verscheidene paarden kwamen al dichterbij nu Skeleton uit haar buurt was verdwenen en ze wierp er een kwade blik op. Als ze ook maar iets met haar zouden proberen.. Ze liep verder naar de grotten terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren. Als ze te vroeg zou ontploffen zou ze er helemaal niets aan hebben.

Yani bleef wachten, haar blauwe ogen onderzochten de vlakte. Was er geen grens wacht, geen leider, niet iemand die actie ondernam? De zwarte merrie snoof een keer fel en liet vervolgens haar hoofd zakken. Deze kudde werd gevreesd, en ze wist zeker dat er heel wat paarden tussen zaten die ook letterlijk een eind maakte aan je leven. Het was een risico, een groot en gevaarlijk risico om je in deze kudde te mengen. Om als laatste rang aan te komen waardoor iedereen automatisch al boven je stond. Yani’s ogen fonkelde, nog steeds als een aantal minuten geleden.

Skeleton
Binnen een paar seconden stond hij alweer op zijn rots op de grens. Hij keek uit over beide vlaktes waardoor zijn blik viel op een paard. Hij zuchtte. Het leek er naar uit dat het weer een merrie was. Doodstil bleef hij staan. Kijkend naar de merrie. Hij wachtte altijd eerst voordat hij actie ondernam.

Criatura
Niemand leek zich echt los te maken uit de kudde en naar haar toe te komen, dus toen zij eenmaal bij de grotten was bleef ze netjes staan wachten. Ze was nog geen lid en zelfs als ze dat was, dan was ze een onderkruipsel voor iedereen die langer bij de kudde zat. Maar dat ze braaf stil stond betekende nog niet dat ze niets deed. Ze nam ondertussen elk detail in zich op, hield de paarden -en dan voornamelijk de hengsten- in de gaten en snoof een keer toen er één een stap naar haar toe zette. Een gefrustreerde hinnik verliet haar keel, terwijl haar oren plat in haar nek lagen. Geduld, geduld. Niet onrustig worden nu..

Yani
Opnieuw hief ze haar hoofd op, en kneep ze haar ogen zwak tot spleetjes. Haar oren tikje van voor naar achter, en weer terug. In haar vorige kudde ging het aanmelden veel makkelijker. Maargoed, daar hadden dan ook honderden paarden gestaan. Yani’s oog viel op een enorme hengst. Statig stond hij op een rots, uitkijkend over de kudde. Zijn oog viel op Yani, waardoor hun blikken kruiste. Haar manen waaide zwak op en wakkerde voor haar ogen terwijl ze haar hoofd schudde. Een onhoorbare zucht verliet haar keel terwijl ze naar de hengst hinnikte.

Scar
Met langzame maar aardig dreunende passen stapte hij zijn grot uit. Hij was een knoerd van een hengst. Ondanks zijn afschikkende uiterlijk, straalde hij tóch iets nuchters uit. Hij was niet een hengst die je zomaar aan zou vallen. Maar natuurlijk, als het nodig was, deed hij zijn ding. Zijn gifgroene ogen gleden rustig over het gebied dat voor hem lag. Hij draaide 1 van zijn oren naar het geluid toe bij het horen van een gefrustreerde hinnik. Hij gaf het verder geen aandacht, en nam niet eens de moeite om te kijken wie het geluid maakte, denkend dat het weer 1 van de merries uit zijn kudde was.

Skeleton
De hinnik was voor hem bedoeld, dat had hij wel door. Nog even bleef hij op zijn rots staan en wierp een snelle blik aan weerskanten van de grens. Er waren verder geen andere paarden in de buurt, dus het was mogelijk om haar aan te spreken. Hij sprong van zijn rots af en met een dreun landde hij op het stoffige land. In een rustig tempo stapte hij naar haar toe. Deze merrie stond hem wel wat meer aan dan de vorige, dat was een voordeel.

Criatura
Zodra de grote hengst de grotten uit stapte leek iedereen op zijn hoede te zijn en het was haast alsof er een stilte viel. Aan zijn houding was af te lezen wie dit was, zonder twijfel. Ze boog een van haar voorbenen lichtjes en boog vervolgens haar hoofd. Zo bleef ze een aantal tellen staan, haar respect betuigen voor hem, degene die dit alles had opgezet en om hem te laten zien dat ze accepteerde dat hij boven haar stond. Ze had niets tegen een rangorde, voornamelijk omdat ze gewend was eronderaan te staan. De andere kuddes waar ze had gewoond hadden het niet kunnen waarderen dat ze vechtend omhoog had willen klimmen in de rangorde, maar hier leek dat geen probleem te zijn. 'Scar,' mompelde ze zachtjes, eerbiedig.

Scar
Zijn blik was gericht op een nieuwe merrie die voor hem boog. Het was een zeer goed teken dat ze respect toonde, dat had iedereen altijd belangrijk gevonden in deze kudde. Hij knikte als teken dat het goed was, en ze mocht aangeven waarvoor ze hier kwam. Zijn aandacht was nu volledig op haar gericht. Even bekeek hij haar. Waarschijnlijk was het een best pittige merrie die niet zomaar met haar liet dollen. Rustig wachtte hij op haar woorden.

Yani.

Mooi, ze had de hengst zijn aandacht getrokken. Nu moest ze zorgen dat ze die vast hield. Yani toonde geen lief glimlachje, geen poeslieve blik, of iets anders verleidelijks. Daar deed ze niet aan, hoewel ze die kant met gemak kon gebruiken. Ze wilde in de kudde komen door wie ze was, niet om het charmante veulen te spelen. De fonkeling in haar aansprekende blauwe ogen waren gericht op die van de hengst. Hij toonde geen emotie, hij had zijn gevoel onder controle zo te zien. Ze boog haar hoofd een tikje naar benden toe, om het niet onderdanig over te laten komen maakte ze het af met een kort kniktje uit respect en hief ze haar hoofd weer de lucht in. Ze hengst kwam dichterbij, en Yani was onder de indruk van zijn grote.

Criatura
Ze kwam langzaam weer omhoog en knikte nog een keer toen bleek dat hij vlak voor haar neus stond. Hij was meer dan twee koppen groter dan haar en ze voelde haar hartslag omhoog schieten. Ontspan... ontspan. 'Ik ben Criatura. Skeleton heeft me hier heen gebracht. Ik wil me graag aansluiten bij de kudde.' Ze hief haar hoofd zodat ze zelf niet zo klein zou lijken en sloeg een keer met haar staart tegen haar flanken om een stel vliegen weg te jagen. Haar oren stonden niet echt naar voren en ook niet echt naar achteren. Ze hoopte dat Scar door haar uiterlijk en bouw heen kon kijken en zou zien we ze werkelijk was vanbinnen. Ze was een wilde furie die elk moment tot ontploffing kon komen, afhankelijk van haar omgeving.

Scar
'Aangenaam'. Hij nam haar naam in zich op. Het was niet nodig om zichzelf voor te stellen, aangezien ze net zijn naam noemde. Hij deed een stap naar achter en begon een rondje om haar heen te stappen. Hij nam voldoende afstand van haar om haar niet té ongemakkelijk te laten voelen. Zijn ogen namen elk detail van haar op. Recht voor haar kwam hij weer tot stilstand. Zwijgend keek hij haar aan. Voordat hij zijn oordeel zou geven wilde hij even wachten.

Skeleton
Ook hij knikte kort. Haar ogen spraken hem aan. Hij hief zijn hoofd iets op wachtte op het moment dat ze zou gaan spreken. Ze wilde zich vast bij de kudde voegen, maar daar zou hij zo wel achter komen.

Criatura
Onbewust gleden haar oren iets naar achter toen hij om haar heen stapte en haar opnam. Haar hoofd hief ze een stukje om niet onder te doen voor zijn grootte -al was dat onmogelijk. Haar donkere ogen bleven rustig naar voren kijken, maar van binnen heerste er een behoorlijke chaos. Ze snoof een keer om zijn geur te onthouden en glimlachte toen. De glimlach was de eerste in een lange tijd en een golf van rust kwam over haar heen. De glans in haar ogen veranderde iets en haar glimlach had niets liefs.

Yani

Hij knikte terug naar haar, wat een goed teken was. Zij mocht beginnen met spreken, wat logisch was. Even bekeek ze de hengst. Was hij het niet zat om telkens opnieuw hetzelfde 'welkoms liedje' te draaien? Yani bleef stevig staan waar ze stond, en keek zonder enige angst recht in zijn ogen. Ookwel zijn ziel, zoals zij dat noemde. "Je weet zeker al wat ik wil vragen, of niet soms?" Sprak ze nuchter uit, met een rustige ondetoon. Ze vervolgde haar woorden. "Begint het op een gegeven moment niet te vervelen, telkens het zelfde te doen en de nieuwelingen onderzoeken," Sprak ze een tikje zachter uit, waarbij ze haar spieren een tikje meer aanspande. "Ik zal het kort en snel houden zodat je straksl weer verder kunt. Mijn naam is Yani, en het zou me een eer zijn om me bij deze kudde te mogen voegen," De eerste woorden sprak ze strak uit, de latere woorden gebruikte ze met iets meer zorg.

Scar
'Criatura, mijn eerste indruk is voldoende om je toe te laten in de kudde, maar onthoud dat je nog een proefperiode hebt.' Hij onderschatte haar niet, hij wist precies wat voor merrie ze was. Maar dat kon ook niet anders, hij had genoeg ervaring met allerlei verschillende soorten paarden. 'Je kunt doen en laten wat je wilt, maar je word in de gaten gehouden.' Hijzelf zou haar niet in de gaten houden, ten eerste had hij daar geen interesse in en ten tweede had hij wel wat beters te doen. Hij zou die taak overdragen aan iemand anders.

Skeleton
Haar interesse verbaaste hem. Niemand had ooit durven en/of willen praten met hem over iets anders dan zich bij de kudde voegen. 'Ik vervul graag mijn taak en elk paard is anders.' Dat laatste zei hij om nadruk te leggen op het feit dat zijn taak niet saai was. Maar hij snapte hoe zij het zag. 'Aangenaam, ik ben Skeleton, de grensbewaker.' Waarschijnlijk was dat haar al duidelijk, maar hij wou hiermee aangeven dat hij haar verder niet in de kudde kon laten. Maar ze zou vast begrijpen dat hij daar niet over ging. Scar zou waarschijnlijk nog bezig zijn met Criatura, dus hij was nog niet van plan om deze merrie naar hem toe te brengen.