Dorre vlaktes #1

Satine

Ze doet geen moeite omhoog te kijken om te zien wie er tegen haar praat. De paarden zijn toch groter dan haar en dan moet ze een eind naar achteren gaan om hun normaal aan te kijken of ze moet haar hoofd zowat in haar nek leggen. 'Zou jij ermee willen ophouden om mij lastig te vallen?' vraagt ze rustig. Haar blik ligt strak op de horizon gericht, waar ze alleen maar dood en ongeluk ziet.

Sandford

Gosh, die was chagerijnig. Hij had aardig gevraagd of ze zou willen stoppen met dat gezang en hij moest haar gelijk niet meer lastig vallen? Pff, aangebrande merrie. Toch glimlachte hij aardig terwijl hij iets meer afstand van haar nam en naar haar keek. 'Geloof me maar, je hebt liever dat ik je lastig val, dan een aantal van de andere paarden hier.' Zijn moeder was een verschrikking geweest bijvoorbeeld. Die was nu dood, maar er liepen hier meer dan genoeg paarden die net zo erg of zelfs erger waren. Hij hield zijn aardige en vriendelijke toon terwijl opnieuw naar haar keek. 'Als ik een gokje mag doen, zou ik zeggen dat je verdwaald bent.' Doetje

Satine

Ze weet niet wanneer een paard vriendelijk doet omdat hij zo is of omdat hij iets in zijn achterhoofd heeft zitten. Haar ogen iets samen knijpend blijft ze voor zich staren. Ze is nogal koppig aan gelegd en heeft gemerkt dat daar prima mee te overleven valt. Wie niet groot of sterk is moet slim zijn. Ze ontwijkt het liefst de drukke plekken. Vol met hoop is ze naar de dorre vlakte gegaan om te kijken of het hier rustig is, maar het is hier één grote chaos van paarden. 'Fout gegokt.' zegt ze kortaf. Het liefst zal ze willen dat hij weg gaat, al hoewel dit is wel het langste gesprek wat ze tot nu toe heeft gevoerd sinds ze hier gekomen is.

Sandford

Hij was hier niet opgegroeid, dus had hij sociale vaardigheden meegekregen van de andere kuddes. Wat dat betrof was hij dus behoorlijk wat beter dan vele andere slechte paarden, maar dat was voornamelijk de buitenkant. Je moest hem niet kwaad maken.. Bovendien had hij nog plannen wat betreft het graf van zijn moeder, maar dat was iets voor later. Hij zwiepte een keer met zijn staart en glimlachte vol zelfspot. 'Dan is het maar goed dat ik vroeg of ik mocht gokken. Mijn naam is Sandford trouwens.'

Satine

Kleine stofwolkjes maakt ze met haar snelle passen. Haar grijs-zilveren beentje gaan beetje bij beetje steeds meer onder het stof zitten. Haar lichaam trouwens. 'Waarom zou ik liever hebben dat jij mij lastig val dan een ander paard?' Ze wilt en gaat ook niet omhoog kijken, hoe de hengst eruit ziet. Hij klinkt wel anders dan andere paarden in deze kudde maar zij observeert dan ook alleen. Praten hoeft meestal niet om te zien om te zien hoe iemand in elkaar zit.

Sandford

'Omdat ik netjes genoeg ben om mezelf voor te stellen aan iemand die ik nog niet ken.' Het was tegelijkertijd een komische opmerking, als een kleine terechtstelling voor het feit dat zij het niet deed. Al moest ze het zelf weten natuurlijk. Hij merkte dat ze niet naar hem keek en dat maakte hem ook niet zoveel uit. Ja, hij kickte erop als er anderen waren die naar hem keken, naar zijn vachtkleur en zijn hele houding, maar hij was niet arrogant. Hij keek maar lichtjes op de merrie neer, omdat hij niet de allergrootste was. Normaal gesproken was hij zelfs degene die omhoog moest kijken. 'Er lopen hier nu niet al te aardige paarden rond,' was zijn rustige reactie op haar vraag.

Ghost
Hij stond nu al ruim een dag op dezelfde plek, omdat bewegen onaangenaam veel pijn deed. Je zag dat er langzaam korsten begonnen te groeien op de brandwonden, maar het zag er nog even akelig uit als dat het aanvoelde. De minuscule, honderden littekens op zijn dunne, witte vacht vielen in het niet door de kale, verbrande plekken op zijn rug en een deel van zijn schouder. Hij brieste zacht. Zijn keel brandde, omdat hij een ontzettende behoefte aan water nodig had. Hij probeerde te redeneren waar hij het beste kon drinken. De witte kudde had een enorm, zuiver meer tot haar beschikking. De paarden uit de zwarte kudde deden het vaak uit beekjes in de bergen, maar dat was altijd een flink eind lopen. Hij besloot dat het er toch maar eens van moest komen. Voorzichtig hees hij zichzelf weer overeind. Niet alleen voelde hij de wonden prikken, maar hij voelde ook zijn benen stijf staan van de spierpijn. Zijn rechter voorbeen zat sowieso al niet goed, waardoor hij sinds de brand lichtelijk kreupel was.

Satine

Ze onderdrukt te neiging om met haar ogen te rollen. Intussen laat ze haar aandacht maar even variëren door naar de grond te kijken in plaats van naar de horizon. 'En jij wil zeggen dat jij hier iedereen kent?' vraagt ze licht sarcastisch. Intussen gaat ze iets langzamer lopen. Lang kan ze een hoog tempo niet aanhouden, want dat gaat ze op den duur voelen in haar benen. Haar benen zijn grijs-zilver maar dat geld ook voor de rest van haar lijf. Bij haar kont en borst lijken wel kleine diamant achtige vlekjes te zitten.

Rhytm Nation

De lichte plekken van haar lichaam zijn donkerder geworden door de deeltjes as die zich vast kleven aan haar lichaam. Hoewel ze uit zichzelf niet veel lichte plekken heeft, heeft ze die nu al helemaal niet meer. Haar keel brandt en haar normale lichaamsgeur is vervangen door de geur van rook en vuur. De vraag die ze aan Ghost heeft gesteld heeft hij niet beantwoord maar daar maakt ze zich nu niet druk om. Vorige keer heeft ze haar vader gezien om de dorre vlakte. Het verbaast haar dat hij nog van zijn plek af komt. Ze heft haar hoofd op en laat haar aandacht over de vlakte gaan. Weer merkt ze hem op, maar ook Ghost die nog bij de zijkant van het bos ligt.

Sandford

Hij draaide wat met zijn oren terwijl hij over haar opmerking nadacht. Kende hij iedereen... 'De oude garde ken ik en de allernieuwste aanwinsten, maar wat daartussen zit, nee, die ken ik niet. Maar de verhalen zijn meer dan genoeg.' Bovendien had de oude garde nog iets van eer gehad, iets waar de nieuwelingen nog nooit van gehoord leken te hebben. De deden het voornamelijk om de lol. Idioten en doetjes..

Satine

'Met wat daar tussen zit bedoel je ?' Ze kijkt vragend naar de grond, in de hoop dat hij haar lichtelijk nieuwsgierige gedrag niet weet te ontdekken. Als hij toch iedereen en alles denkt te kennen dan kan ze hem net zo goed op de proef stellen. Ze briest hard en werpt een blik op zijn benen, die haar gemakkelijk weten bij te houden.

Sandford
Het was toch duidelijk wat hij bedoelde? Hij zuchtte even, zette een paar grotere passen en hield voor haar neus stil. Hij wou de blik in haar ogen zien, in plaats van telkens maar de zijkant van haar hoofd. 'Jou, onder andere.' Misschien hoorde ze hier niet thuis, misschien ook wel. Hij had haar naam nog niet gehoord, dus kon hij haar naam niet vergelijken met de nieuwelingen die hier waren gekomen. 'Ik ben zo'n vier jaar geleden weggegaan uit deze kudde. De paarden die er sinds die tijd zijn, de oude garde, die ken ik. De paarden die zijn gekomen in de tijd dat ik weg ben gegaan, die herken ik niet.' Maar hij zou een goed paard herkennen als dat moest. Nog steeds verdacht hij haar ervan dat ze hier niet thuis hoorde en dat ze mazzel had dat hij haar had onderschept. Sommige hengsten hier konden een ramp zijn.

Satine
Bij het horen van zijn zucht, drukt ze haar oren kort naar achteren. Als hij wilt doen alsof ze dom is dan kan hij net zo goed weer op donderen. Zijn benen, die eerst nog netjes naast haar liepen, opeens naar voren schieten, richt ze automatisch haar blik een andere kant op. Haar ogen worden kort opgelicht door de gouden zonnestralen waardoor je ziet hoe mosgroen haar ogen eigenlijk zijn.

Sandford
Hij snoof voor een moment toen ze niet reageerde, keek haar nog eenmaal aan en stapte toen weer naar voren. Als ze wou kon ze omdraaien, maar het zag er naar uit dat er al verschillende paarden hun op hadden gemerkt. Misschien hadden ze wel zin in een lekker vers hapje merrie. Het zou verstandiger van haar zijn als ze aan zijn zijde bleef, maar het was haar keuze. Hij zou haar waarschijnlijk niet uit zichzelf te hulp schieten.

Satine
Ondanks haar grootte en dat ze door een kudde zachtjes loopt te zingen, kan ze prima voor zich opkomen. Als ze wilt kan ze best een hengst een mep verkopen maar dat geldt net zo goed voor een andere merrie. De merries zijn meestal nog het ergst met hun arrogante houding. Ze schudt haar hoofd en voelt de warme zonnestralen op haar huid vallen. Lukraak staart ze voor zich uit naar een of ander paard en dan weer naar de volgende. 'Bedankt voor je levensverhaal Sanford.' mompelt ze vaag.