Highlands

Vaughan
Ze wierp een blik over haar schouder, alsof de zwarte kudde zich daar bevond en knikte vluchtig. 'Ik blijf hier. Dankjewel.' De antwoorden waren op de goede manier beantwoord en dat zorgde ervoor dat ze weer eventjes kon ademhalen. Haar smalle bles die haar hoofd net niet precies in twee helften verdeelde gaf haar uiterlijk iets speels, maar elke keer als ze in het water keek zag ze een kleinere versie van diezelfde bles. Maar dat was nu verleden tijd. Ze zwaaide met haar staart om de talloze vliegende beestjes weg te jagen en keek even om zich heen. Het uitzicht vanaf hier was prachtig. 'Moet ik nu weer naar beneden?' Ze kende het leven in een kudde wel, maar ze had zich haast zelden vlak bij de leiders gevoegd. Dus ze wist niet precies hoe het nu nog hoorde..

Damiro
'Je mag hier ook blijven staan, wat je wilt,' hij glimlachte licht om haar opmerking. Het gaf aan dat ze nog niet helemaal door had hoe het werkte, maar ze zou er snel genoeg achter komen dat hij geen dicterende leider was. Hij was er puur en alleen om de kudde te beschermen en de paarden die er in leefden in harmonie te laten samen leven. 'Ik kan je ook een stuk van het gebied laten zien, als je wilt.' Hij keek haar vriendelijk aan. Ergens had hij het idee dat ze dat wel prettig zou vinden, vooral omdat ze dan ook beschermd was en niet zo kwetsbaar en roekeloos alleen in de kudde hoefde te lopen. Hij hoefde hier niet de hele dag te blijven staan, want zijn zintuigen stonden altijd en overal op scherp en bovendien had hij een aantal paarden die hem hielpen met de grenzen in de gaten te houden.

Astuto

Oke, tijd voor actie. Astuto dwaalde nu al een paar dagen door dit gebied, en was weer terug gekomen bij af. Een kudde, nieuwe slachtoffers en een heleboel plannen die hij moest uitwerken. Met een diepe grijns op zijn mond liep hij bij de bosrand. Alle bomen die hij passeerde waren hetzelfde. En het beste moest nog komen; alle bomen waren zonder zijn vader. Geen oude dwaas die hem de regels voorlas. Die hem zogenaamd zou laten boeten voor zijn fouten. Nee, zijn ‘geliefde’ pappie was morsdood. Nu had hij alleen nog een moeder. Iemand die hij toch nooit zou ontmoeten. Ja, het was weer helemaal zijn leventje. Nog een boom, en alweer geen vader. Vol genot grijnsde hij zijn tanden bloot en hief zijn crèmekleurige hoofd de lucht in. Wat voelde het toch goed om de winnaar te zijn. Alweer een boom, en nog steeds geen charmante oude zak. Asuto leek qua uiterlijk veel op zijn vader. Knap, verleidelijk, eigenlijk alles wat hij nodig had om merrie’s erin te luizen. Opnieuw, een bruin verticaal blok. Dit keer stond er wel een hengst bij, wat hem even deed opkijken. Zijn diepbruine ogen knepen zich samen terwijl hij het silhouet bekeek. Een grote hengst –net als hemzelf- leunde lui tegen een boom aan. Och, aan wie deed dat hem toch denken. “Blijkbaar blijven er altijd herrieschoppers,” Spotte uit terwijl hij een felle blik op de hengst richtte en voor de boom bleef stil staan. Zijn zij richting de hengst gekeerd. Die waarschijnlijk van niks afwist.

Thanatos
Hoewel de merrie nu ook stilstond maakte hij geen aanstalten om te gaan bewegen. Hij was op de slagvelden geweest, had de lijken beschermd tegen roofdieren, mensen die dingen uit zadels wouden stelen of het vlees nodig hadden. De roofdieren waren op hem gesteld geraakt, maar voor de rest had hij geen vrienden. Die waren allemaal lang geleden dood gegaan. Nu besefte hij dat hij dat ongeluk had gebracht, dat zijn titel ''beschermer'' eigenlijk een vloek was. Hij was alles behalve iemand die voor anderen zorgde. Hij snoof opnieuw, liet zijn hoofd hangen en de grote gapende gaten keken naar de merrie, waren op haar gericht. Elk detail nam hij op, sloeg hij op. De kraaien waren stilgevallen en streken een voor een neer op zijn rug en achterhand. Vanaf daar namen ze de merrie op, met nieuwsgierige zwarte gaten die hun ogen moesten zijn.

Vaughan
Ze knikte lichtjes en draaide haar hoofd iets waardoor haar halflange, lichtbruine manen door de wind tegen haar hals werden geblazen. Ze wierp een glimlach naar hem. 'Graag. Ik snap waarom je hier graag staat. Alles lijkt hier zo klein.' En juist daardoor wist ze dat de omgeving ontzettend groot moest zijn. Zover het oog reikte strekte het gebied zich uit en telkens als ze naar een andere plek keek bleek er nog meer groens te zijn. Ze draaide haar oren iets naar achteren toen ze een zwart gebied opmerkte, vlak naast het mooie groen. Ze nam aan dat dat het gebied was van de zwarte kudde, maar wierp onzeker een blik naar Damiro. Hij was de leider, dus hij zou het wel weten. 'Is het hier veilig? Voor later, veulens enzo?' vroeg ze aan hem terwijl ze hem aan bleef kijken.


Reacher
Hij merkte de hengst al veel eerder op voordat deze zich daadwerkelijk aan hem toonde. Zonder geschrokken te zijn draaide hij zijn oren plat in zijn nek en zette hij zijn chagerijnigste kop op. Hij had geen zin in gezelschap, niet vlak na die merrie. 'Fijn dat je jezelf als zodanig herkent. Nu pleitte jij.' Een vriendelijke brombeer was hij nog nooit genoemd. Hij was een blaffende hond die wel degelijk kon bijten, als je hem maar lang genoeg op zijn zenuwen werkte. Deze hengst maakte daar nog wel eens kans op. Het was alleen zijn houding al, zijn uiterlijk. Heus, hij kon vriendelijk zijn als hij zijn best deed, maar het was gewoon teveel vandaag. Er kwamen steeds meer paarden van overal en nergens, ze vielen hem lastig en zijn lichaam deed pijn. Waarom lieten ze hem niet met rust? 'En snel.'

Astuto

Verveeld en met een droge kop keek hij de hengst aan. Daarna grijnsde hij weer bij zijn woorden. Weer iemand die hem zou zeggen wat hij moest doen. Nee, dit keer niet. Meteen zag hij het beeld van zijn vader voor zich. De hengst veranderde in met een flits in zijn vader. Vaag schudde hij zijn hoofd waarbij zijn wilde manen mee bewogen. Opnieu smeet hij de hengst een blik toe. Hij was weer normaal. Gewoon zichzelf. "Wat, graag de grote boze wolf anders bijten?" Bracht hij spottend uit terwijl hij een stap naar voren zette, en een dus een stap verderweg bij de hengst. Astuto was snel, en met zijn spieren en bouw kon hij makkelijk wat klappen opvangen. Maar deze hengst was ouder, en had waarschijnlijk meer technieken. Vannacht had hij geen zin in gezeur, dus keerde hij de reu zijn rug toe.

Reacher
Onee, de grote boze wolf niet. Maar Reacher wel.. Hadden sommige paarden wel door hoeveel schade hij aan kon richten. 'Idioot,' mompelde hij tegen eigenlijk niemand in het bijzonder en hij rekte zich uit. Langzaam verplaatste hij het gewicht weer op alle vier zijn benen en kwam wat in beweging. Als hij zijn best zou doen zou hij misschien wat van de avond stijfheid uit zijn spieren weten te krijgen..

Astuto.

"Geen zorgen, de jager schiet hem wel dood," Vervolgende hij er sarcastisch uit waarna hij met sloffende passen verder liep over het groene gras. Zijn hoofd laag, en zijn ogen op het moment gesloten. Wat wilde hij toch graag..Vechten. Het gaf hem adrealine en zorgde ervoor dat hij zichzelf bleef. Dat zijn gedachte niet om de tien seconde veranderde. Hij snoof, en stampte de slapende bloemen onder zijn hoeven morsdood.

Eowyn
De hengst verroerde zich niet, voor nu een goed teken. Ze zag hoe zijn ogen over haar heen gleden en alles in zich opnamen, net zoals haar ijsblauwe ogen net bij hem hadden gedaan. De kraaien leken op hun gemak te zijn bij hem en hij leek het niet erg te vinden dat ze bij hem rond hingen en zelfs op hem zaten. Haar ene oor ging ietsjes naar achteren, luisterde aandachtig naar de omgeving, het geruis van de wind en zijn ademhaling. Ze had nog geen één woord gezegd en hij ook niet, hij maakte duidelijk ook geen aanstalte en zij ook niet. Voorzichtig maar snel, om hem voor te wezen strekte ze haar nek en kwam ze met haar lichtgrijze, fluwelen neus dichterbij. Haar neus raakte voor kort de zijne, dit was vrijwel het enige deel van zijn hoofd dat niet bedekt was en bij de aanraking met zijn donkere neus ging er een rilling door haar heen. Geen rilling van angst maar gewoon een rilling, misschien wel van eenzaamheid of behoefte aan gezelschap, het antwoord op deze vraag wist hij alleen en ze was niet van plan om het hem te gaan vragen. Tot nu toe had alles heel onschuldig geleken, hun ontmoeting ging heel subtiel maar misschien veranderde dat nu, nu ze hem had aangeraakt. Haar neusgaten hadden zich wijd opengesperd en ze snoof luidruchtig, haar adem zou zijn neus ongetwijfeld berijken.

Lorenza
In een uitgestrekte draf draaft ze door een bloemenveldje. Zoals gewoonlijk is haar staart overdreven hoog opgeheven. Haar witte vacht glimt in de zon. Vluchtig kijkt ze heen en weer, opzoek naar wat vermaak.

Alise. schreef:

Astuto.

"Geen zorgen, de jager schiet hem wel dood," Vervolgende hij er sarcastisch uit waarna hij met sloffende passen verder liep over het groene gras. Zijn hoofd laag, en zijn ogen op het moment gesloten. Wat wilde hij toch graag..Vechten. Het gaf hem adrealine en zorgde ervoor dat hij zichzelf bleef. Dat zijn gedachte niet om de tien seconde veranderde. Hij snoof, en stampte de slapende bloemen onder zijn hoeven morsdood.

Reacher
Ja, die hengst voelde zich overduidelijk heel wat. Hij hief zijn hoofd wat, waardoor zijn kolletje goed te zien was en deed een stap naar voren, de schaduwen uit. Hij stond zoals altijd aan de rand van het bos, waar hij uitzicht had op de kudde. Hij hield van deze plek, het was er stil en rustig en hij kon in de bossen verdwijnen wanneer hij maar wou. 'Hé kleintje, je denkt dat je stoer bent nietwaar?' Op die vraag hoefde hij eigenlijk niet eens antwoord. Hij had gewoon zin in een felle woordenwisseling waarbij hij niet op zijn taal hoefde te letten.

Thanatos
Krijsend vlogen de talloze kraaien op terwijl de hengst uit het niets achteruit deinsde. In zijn ogen was niets te lezen, niets te zien. Zijn lichaam leek in brand te staan na die ene aanraking en hij snoof, luider dit keer. Hij wou zijn naam niet zeggen, maar kon het niet laten om zich voor te stellen. Iemand had hem in een grijs verleden manieren geleerd.. 'Thanatos,' kraste zijn afschuwelijke stem. Hij kraakte en klonk schor, diep en laag, haast alsof het vanuit de diepste grotten van de onderwereld afkomstig was. En toch, op wonderbaarlijke manier, moest je wel naar zijn stem luisteren.
Zijn lichaam trilde als een rietje, maar in zijn ogen en houding was niets af te lezen. De kraaien bleven boven hem rondcirckelen, kwaad dat ze waren opgeschrikt door zijn beweging.

Lorenza
Opeens maakte ze een noodstop, uit het niets. Ze wist niet waarom maar ze deed het gewoon. Haar voorbenen raakte los van de grond. Een harde merrieachtige hinnik verliet haar keel. Ze was duidelijk opzoek naar aandacht. As usual. Was er nou niemand die haar aandacht kon geven? Lichtelijk geirriteerd stapte ze verder met haar oren ietsje in haar parelwitte nek gedrukt.

Astuto.

Astuto grijnsde en draaide zich in een paar snelle bewegingen om. Astuto was nog jong, op een goede leeftijd en beschrikte over veel kracht. En over techniek, die hij in de loop der jaren had getraind. Zijn felle ogen bleven op de grote hengst hangen. Hun lengte scheelde niet enorm veel, maar genoeg om op te merken. "Heé grote, jij vind jezelf echt de baas, nietwaar." Sprak hij op diezelfde toon uit. Astuto's lichaam zat vol met littekens. Op zijn benen zaten de meeste, diepe schrammen die zijn verleden aantoonde. Astuto deed niks, en bleef geduldig staan waar hij stond.

Terciéro

Wild hief hij zijn hoofd op bij het horen van een gehinnik. Het was een merrie, met overduidelijk aandacht tekort. Terciéro grijnsde hoofdschuddend en liep in de richting waar het geluid vandaan kwam. Hij was een middelmatig grote hengst, donkerbruin met crémekleurige manen en witte benen. Een aparte combinatie, al vond hij dat zelf. Hij hinnikte terug, zwaar en hard wat een echo veroorzaakte.

Lorenza
Met een tevreden glimlach op haar gezicht kwam ze weer neer. Eindelijk.. Aan de hinnik te horen was het vast een behoorlijk gespierde en stoere hengst. Ze hief haar hoofd op en hinnikte nog een keer, maar deze keer wat in de uitdagende richting.

Terciéro.- Zijn beschrijving komt er nog aan-

Hij had toch niks te doen, dus waarom niet even flirten met de merrie's? Zo was hij gewoon, en aangezien hij nog jong was, was daar niks mis mee. Al snel kwam een merrie in zicht, waarbij hij even opkeek. Terciéro was onder de indruk van haar stralende uiterlijk waarbij de grjins groter werd. sommige merrie's noemde hem ookwel; een player. Enkel en alleen omdat hij elke merrie perfect vond. Nouja, elke. Het lag maar net aan je uiterlijk. Hij schudde even wild zijn manen uit en ging recht voor de spierwitte merrie staan, waar hij iets bovenuit stak. Een lust voor het oog was ze zeker, waarbij zijn bruine ogen een charmant fonkelde. "Zozo, heb ik even geluk om deze dame te vergezellen," Sprak hij uit met een charmante stem, alsof hij haar letterlijk probeerde te versieren.

Lorenza
Met een speelse glimlach op haar gezicht zag ze de hengst in haar richting komen. Ze had geluk vandaag. Wat was dat een knappe hengst. Haar staart was zoals gewoonlijk sierlijk opgeheven terwijl ze er zachtjes mee zwiepte. Hij had mooie bruine ogen, daar viel ze wel op. Het feit dat hij haar een compliment gaf was een goed teken. Ze is de goede hengst tegengekomen. 'Dat is geheel wederzijds'. Haar stem klonk zoet en zwoel.

Terciéro

Teriéco's manen waren wild en ontembaar. Deels kwam dat omdat ze stug en half kort waren. Er kwam een glimlach op zijn gezicht terwijl hij gewaagd een stap dichterbij zette. Zijn zwarte hoeven stampte het gras onder hem plat, waardoor er automatisch een spoor achter hem ontstond. Hij bekeek haar ogen, zonder zijn blik af te wijken alsof ze hem vast hield. Of hij had gewoon het lef om haar aan te staren, het kon allebei. “Zeg eens schoonheid, wat is je naam," Zijn neus raakte net die van haar niet aan, en zijn hoofd was dicht bij het hare. Hij sprak charmant en gedempt, zoals een echte charmeur dat deed. Het zwakke maanlicht liet zijn bruine ogen weerkaatsen, en de ondertussen maakte de duizenden sterren een aangename sfeer.

edit; typfout

Lorenza
Deze hengst deed iets met haar. Hij was tóch net iets anders dan die andere hengsten. Hij had iets aparts, iets dat haar ontzettend aantrok. Ze had een zwoele blik in haar kristalblauwe ogen. Ze ging met haar neus langs zijn wang over naar zijn hals maar raakte het op een haar na niet aan. Ze hield ervan om te flirten met hengsten. 'Lorenza is de naam' Even keek ze hem aan. 'En wat is het jouwe?' Haar stem klonk zoet en ietwat verleidelijk.

Terciéro.

Hij liet het toe, ookal raakte ze hem nog net niet aan. Hij voelde haar lichaams warmte, hoe ze haar adem uitblies tegen hem aan. Terciero ging altijd van merrie tot merrie, flirten en weer doorgaan. Zo was hij, geen merrie die werkelijk dicht bij zijn hart stond. Haar ogen straalde toen hij haar weer recht aankeek. Een prachtig beeld. "Lorenza, jou wil ik wel vaker zien. Als je me die eer geeft," Sprak hij opnieuw uit met een charmante toon, zacht maar duidelijk terwijl hij een schuine grijns liet zien. "Noem me maar Terciéro," Ja, ze was een echte merrie die volgens hem veel zou toestaan. Dus waarom zou hij als de heer niet de eerste stap zetten. Zijn neus duwde hij tegen de hare aan, om vervolgens net als zij eerder deed over haar wang te gaan richting haar hals. Hij zette alweer een stap dichterbij, en de afstand werd verkleind.

Lorenza
'Natuurlijk Terciéro, uw wens is mijn bevel' Met een licht grijnsje geniet ze van zijn aanraking. Deze hengst zou ze zeker wel vaker willen zien. Hoe dichterbij hij kwam hoe spannender ze het vond worden. Je kon aan haar merken dat ze wat ongeduldig was, aangezien haar staart steeds heen en weer zwiepte en ze moeite deed om niet te dribbelen. Het kon natuurlijk ook van de opwinding komen.

Terciéro

Langzaam gleed zijn neus weer terug, ze was niet hengstig, maar hijzelf voelde de drang om zichter naar haar toe te gaan. Verzet je sukkel.. Sprak de wijze stem in zijn hoofd die zelfde kwam opdagen. Terciéro sloot even zijn ogen en hield zijn mond bij haar oor. "Ah, dan is mijn wens erg simpel, ik wil je morgen weer zien," Fluisterde hij zacht uit, alsof het een topgeheim was wat niemand mocht weten. Het waren zijn laatste woorden, hij trok zijn neus terug en liep haar voorbij. Plagend drukte hij zijn neus nog even tegen haar flank aan en achterhand, vervolgens liep hij verder de diepe nacht in zonder om te kijken. Ja, de merrie moest geduld hebben. Zou ze hem nog herkennen, of toch niet?

Lorenza
Ze antwoordde hem niet, hij zou vanzelf zien of hij haar morgen zou zien. Ergens verbaaste het haar niet dat hij weg liep. En ze vond het ook meer dan leuk. Het maakte het allemaal veel spannender en leuker. Maar, ze was ongeduldig. Ze keek hem na, zonder verder iets te doen of te zeggen.

Nalin schreef:

Thanatos
Krijsend vlogen de talloze kraaien op terwijl de hengst uit het niets achteruit deinsde. In zijn ogen was niets te lezen, niets te zien. Zijn lichaam leek in brand te staan na die ene aanraking en hij snoof, luider dit keer. Hij wou zijn naam niet zeggen, maar kon het niet laten om zich voor te stellen. Iemand had hem in een grijs verleden manieren geleerd.. 'Thanatos,' kraste zijn afschuwelijke stem. Hij kraakte en klonk schor, diep en laag, haast alsof het vanuit de diepste grotten van de onderwereld afkomstig was. En toch, op wonderbaarlijke manier, moest je wel naar zijn stem luisteren.
Zijn lichaam trilde als een rietje, maar in zijn ogen en houding was niets af te lezen. De kraaien bleven boven hem rondcirckelen, kwaad dat ze waren opgeschrikt door zijn beweging.

Eowyn
Haar bijna helemaal witte hoofd hief ze hoog op en ze snoof nu de hengst ineens achteruit deinsde en de kraaien vlogen weer op en gingen terug de lucht in, door met het cirkelen van rondjes. Nu hij sprak viel het haar pas op dat zijn stem anders was dan die van anderen, het was schor en niet aangenaam maar misschien omdat er iets dreigends in te vinden was. Net als of je je geimponeerd voelde. Thanatos.. herhaalde ze in gedachten, een aparte maar mooie naam, een naam waar een verhaal achter zat en nu ze hem nogmaals bekeek wist ze wel degelijk dat er een verhaal achter zijn naam zat. Hij had vast veel meegemaakt en ze schatte hem in als een paard dat niet graag over zijn verleden vertelde, net zoals zij het hare liever geheim hield voor zover dat kon. "Aangenaam ... Thantos." Sprak ze zachtjes terwijl ze haar hoofd weer op borst hoogte bracht, hij was groter dan haar. Misschien wel een kop groter maar ze voelde zich er niet onderdanig door. "Eowyn, is de naam." Haar stem had iets liefs, misschien net té lief maar dat interesseerde haar niets.