Highlands

Lyebethin
Ze bekeek hem even goed, hij was wel alert. 'Sorry voor mijn onbeleefdheid, ik ben Lyebethin'. Eigenlijk wist ze niet eens of hij überhaupt haar naam wel wou weten, maar voor de zekerheid noemde ze het toch maar even. Ze vond de hengst wel interessant, hij zag eruit als een hengst die niet veel over zich vrij gaf. Maar misschien had ze het helemaal verkeerd. Haar staart zwiepte rustgevend heen en weer.

Rivera

'Hetzelfde' zei ze met een mager glimlachje. 'Ken jij hier nog meer paarden?' wachtend op antwoord plukte ze wat aan het gras.

Caedes
Ze schudde haar lichtgrijze hoofd. 'Nee jammer genoeg niet, jij bent de eerste'. Ze keek vluchtig om zich heen, of er ergens nog een teken van leven was. Het was donker, dus ze kon niet veel zien. Ondertussen zochten haar ogen naar een veilige plek om de nacht door te brengen. Ze had graag een goede nachtrust, aangezien ze de volgende dag misschien op "avontuur" wou gaan.

Africa

gestaag blijft hij door stappen door het lange gras. Kleine dieren gaan hem acuut uit de weg, niet om zijn karakter, eerder om zijn grote en het feit dat waar hij gelopen heeft, het gras geheel geplet is onder zijn enorme hoeven en gewicht. Bij het meer aangekomen komt hij eindelijk tot halt. Voor hij zijn hoofd laat zakken om eindelijk te drinken kijkt hij alert rond op verdachte bewegingen. Als hij deze niet ziet, om een paar andere paarden na gaat hij half in het water staan en begint gulzig te drinken

Africa

hij opent zijn ogen tijdens het drinken omdat een stel ogen in zijn zij prikken.wantrouwig vangt hij kort de blik van de merrie een eindje verderop op, niet van plan zijn heerlijke middag door iets te laten verpesten.
Enkele wolken passeren om de zoveel tijd de zon, waardoor de hitte soms even afneemt, het ijswater voelt heerlijk aan je benen en het gras lijkt groener dan normaal. Wat wil iemand nog meer? Zoals zijn normale manier van doen, zakt hij door zijn knieën in het ondiepe water en begint hardgrondig heen en weer te rollen waardoor ook soms zijn hoofd even onder water verdwijnt.

Jamie schreef:

Lyebethin
Ze bekeek hem even goed, hij was wel alert. 'Sorry voor mijn onbeleefdheid, ik ben Lyebethin'. Eigenlijk wist ze niet eens of hij überhaupt haar naam wel wou weten, maar voor de zekerheid noemde ze het toch maar even. Ze vond de hengst wel interessant, hij zag eruit als een hengst die niet veel over zich vrij gaf. Maar misschien had ze het helemaal verkeerd. Haar staart zwiepte rustgevend heen en weer.

Reacher
Hij wierp een blik op haar en liet deze toen langzaam over haar kleine lichaam glijden. Ze was overduidelijk een stuk jonger dan hem en dat kwam niet alleen door haar jeugdige uiterlijk. Het was haar naïeve manier van doen die hem die indruk vooral gaf. 'Verwacht je nu een warm welkom?' Zijn toon was niet onaardig, maar misschien wel een tikje spottend en sarcastisch te noemen. Zijn ogen bleven daarbij vriendelijk staan, als ze de moeite nam om ernaar te kijken. Opnieuw bedacht hij zich dat het leven zonder gezelschap een stuk simpeler was, puur om het feit dat je dan niet op je manier hoefde te letten. Hij schudde zijn hoofd en hals voor een moment waarbij zijn lange manen tegen zijn hals klapperde.

Lyebethin
Ze deed een paar stappen achter uit. Hij was totaal niet aardig, voor zover ze wist. 'Ik ga maar weer eens'. Ze knikte kort en draaide zich langzaam om om vervolgens bij hem weg te stappen. Haar hoofd hing wat laag. Ze was teleurgesteld, ze had toch wel gehoopt dat hij met haar zou willen praten, haar wat aandacht zou willen schenken.

Reacher
'Je hoeft niet perse weg te gaan.. Ik maakte maar een grapje..' Hij wist dat hij bot was, maar hij wou haar niet gelijk wegjagen. Hij zuchtte en deed weer een stap naar voren. Misschien moest hij wat aan zijn vaardigheden gaan doen. 'Ik ben gewoon een oude, chagrijnige zeur. Laat mijn woorden je geen angst aanjagen.'

Lyebethin
Toen ze zijn stem weer hoorde, draaide ze zich direct weer om. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Misschien was hij zo slecht nog niet. 'Maar ik wil je verder niet lastig vallen'. Als hij geen zin in haar had, dan mocht hij dat heus wel zeggen. Ze wilde niemand lastig vallen, dat was echt niet haar bedoeling. Nog een keer bekeek ze hem. Aan de ene kant leek hij vriendelijk, maar aan de andere kant had hij iets..

Reacher
Hij bewoog achteloos zijn hoofd terwijl hij weer een stap naar achteren deed. De boom was betrouwbaar en het scheelde hem heel wat kracht of hij zichzelf omhoog moest houden of tegen die boom aan kon leunen. 'Zolang je maar niet verwacht dat ik mijn levensverhaal vertel.' Hij haatte al die vragen daarover, de starende blikken die ze op hem wierpen. 'Maar blijf maar als jij zin hebt. Mij val je niet lastig.' Hij zwiepte met zijn staart en liet zijn hoofd iets hangen.

Lyebethin
Hij zag er oud uit vond ze. Stukken ouder als zijzelf. Zachtjes schudde ze haar hoofd. Zijn levensverhaal hoefte ze niet te weten, als hij dat wilde vertellen, dan zou ze aandachtig luisteren. Maar ze zou er niet om vragen. Dat is onbeschoft. Eigenlijk vroeg ze zich af of hij gezelschap zelf niet fijn vond. Het leek haar toch wel leuk om een keer met iemand te praten. Ze bleef naar hem kijken, in de hoop dat hij wat geintresseerder deed.

Reacher
Waarschijnlijk zou hij nu dingen aan haar moeten vragen, puur uit beleefdheid, maar hij wist niet echt wát hij dan moest vragen. Hij hield zijn hoofd iets scheef waardoor er iets in zijn nek knakte. Het deed pijn, maar het voelde tegelijkertijd ook al een bevrijding, of hij voor een moment wat beter adem kon halen. 'Hoe ben je hier beland Lyebethin?' Het was de eerste vraag die in hem opkwam en nu deed hij alvast zijn best om een volgende te bedenken. Hij wou het haar niet te moeilijk maken..

(ik ga slapen, moet morgen weer braafjes werken)

Lyebethin
Ze keek hem aan uit beleefdheid. Even keek ze rond. 'Ik was opzoek naar avontuur'. Ze grinnikte. 'Hoe ben jij hier beland?' Het was puur uit nieuwsgierigheid dat ze dit vroeg. Maar als hij het niet wilde vertellen, was dat geen probleem.

Reacher
Een vriendelijke glimlach kroop om zijn lippen en zorgde ervoor dat zijn mondhoeken iets werden opgetild. Achja, iedereen was ooit op zoek naar avontuur. Toen ze hem vroeg hoe hij hier was gekomen verdween de glimlach en bewogen zijn oren zich vluchtig heen en weer. Hij dacht dat hij had gezegd dat hij haar geen dingen over zichzelf zou vertellen.. 'Lopend,' antwoordde hij daarom droogjes.

Lyebethin
Haar ogen glommen vrolijk. Ze vond het toch wel fijn om een glimlachje op zijn gezicht te zien. Hij was vast niet zo zuur als ze eerst gedacht had. Ze grinnikte om zijn antwoord, maar had ook gelijk door dat hij er niet over wou praten. Snel ging ze op een ander onderwerp over, ze wilde hem nogsteeds niet tot last zijn. 'Ken je ook andere paarden hier?'

Reacher
Hij wierp een blik op haar terwijl hij nonchalant met zijn staart zwiepte. 'Ik ben een van de weinige gekken die hier is blijven hangen. Er zijn er niet zoveel meer.' Hij keek rond over de kudde die er maar stilletjes en half verlaten bij lag. 'Maar volgens sommige komen er weer een stel nieuwelingen aan.' In zijn ogen was zij een van die nieuwelingen, maar hij vroeg zich af hoeveel er nog zouden volgen. Het was maar beter dat hij het niet zo op gezelschap had, want in deze omgeving had je die toch zelden.

Vaughan
Afwachtend keek ze om zich heen, bang dat ze de verkeerde kudde in was gestapt. Het was hier veel rustiger dan ze had verwacht en er deden zoveel geruchten de ronde. Ze schudde haar hoofd waarbij ze haar hals krulde en weer strekte. Haar korte manen -die ze op lengte hield door ze zo af en toe af te schuren- zwiepte daarbij in het rond. Ze was niet de allerjongste meer, maar ze voelde zich prima. Ze was toe aan iets nieuws, aan iets anders.

Nyala.

Een witte gedaante zuchtte van opluchting toen ze de groene vlakte tegemoet liep. Haar hoofd in de lucht geheven, en een brede glimlach op haar gezicht. Zo vredig als alles er bij lag, het liet haar meteen thuis voelen. Ze was uitgeput, maar bij het zien van haar doel voelde ze meteen de energie terug komen. Nyala draafde aan, haar witte manen sierlijk meedansend op haar ritme. Ze hinnikte, helder en luid terwijl ze bij de grens ging staan. Haar zwarte ogen opgewekt, ze wilde nooit meer terug naar het dode gebied..

Damiro

Zijn donkerbruine ogen gleden waakzaam rond het gebied. Zijn neusgaten sperden open toen een nieuwe geur zijn neus binnen drong, waarna zijn blik automatisch naar de nieuweling toe trok. Hij bestudeerde het paard even, concludeerde dat ze een merrie was en dat ze volslagen onbekend was hier. Het belangrijkste was dat hij concludeerde dat ze niet van de slechte kudde kwam. Het duurde niet lang of hij stond een meter voor haar, zijn gitzwarte hoofd opgeheven en zijn vier enorme hoeven behoedzaam naast elkaar. De blik in zijn ogen stond waakzaam, maar vriendelijk. 'Kan ik je helpen?'

Vaughan
Wow, waar kwam die hengst vandaan? Ze had hem niet gezien, niet doorgehad ook en nu stond hij plots voor haar neus. Ze brieste een moment en deed een stap of twee naar achter. Ze had het niet zo op paarden die ze niet kende en hoewel ze besefte dat dat er nu eenmaal bij hoorde als ze verhuisde, maakte dat het nog niet makkelijker. Ze draaide haar hoofd even en waagde toen een poging om te glimlachen. Haar oren draaide daarbij van achter iets naar voren. 'Wie ben jij?' vroeg ze nieuwsgierig en iets op haar hoede.

Damiro

Een korte glimlach streek over zijn serieuze gelaatsuitdrukking. 'Vergeef me. Ik ben Damiro, alfahengst van de witte kudde.' Hij sprak rustig en duidelijk, terwijl hij zijn donkerbruine ogen op de merrie gericht bleef houden. Hij boog zijn zwarte hoofd, waardoor zijn gespierde nek opkrulde en ook zijn beenspieren aanspanden. Hij was een grote en kracht uitstralende hengst en door zijn compleet zwarte vacht en zijn gracieuze bouw was hij ook een mooie hengst om te zien, hoewel hij daar zelf geen woorden aan vuil maakte. Een aantal merries hadden het tegen hem gezegd, maar veel interesseerde het hem niet. Of hij nu kaal, klein en dik was, zijn enige taak was de kudde beschermen.

Vaughan
Ze knikte lichtjes en glimlachte toen vluchtig. Ze was in ieder geval in de kudde beland die ze voor ogen had gehad, dat was iets waar ze al blij om kon zijn. Ze zwiepte even met haar staart, draaide met haar oren en boog haar hals toen ook, liet op deze manier haar respect voor de hengst doorschemeren. 'Ik ben Vaughan.' Tja, verder was er niet veel over haar te vertellen. Ze nam de hengst op, zijn sterkte bouw, zijn lange sokken en voelde zichzelf klein in vergelijking met hem.

Damiro

'Vaughan,' herhaalde hij kalm en bedenkelijk. Hij vond namen altijd interessant, omdat er in sommige gevallen een heel verhaal achter zat. Zijn naam was gewoon verzonnen, een jongensnaam die zijn eigenaren hadden verzonnen. 'Kom je hier om je in de kudde te voegen?'